Noc Muzeów w Galerii CKiS Wieży Ciśnień

Improwizowana muzyka Olbrzyma i kurdupla, „ośmiogodzinna kołysanka” Maxa Richtera, wystawa będąca efektem przyjaźni i poszukiwań twórczych artystów z Zielonej Góry oraz czytanie fragmentów książki Jonathana Crary’ego to propozycje Galerii CKiS „Wieży Ciśnień” na Noc Muzeów. Zapraszamy gorąco 14 maja.
 
Program:
g. 16.00 - 20.00 – „PLASTRY” to wystawa zbiorowa artystów z Uniwersytetu Zielonogórskiego, których twórczość wywodzi się z rozmaitych obszarów sztuki.
 
g. 20.00 - Koncert Olbrzym i kurdupel + wizualizacje Lena Czerniawska
Tomasz Gadecki i Marcin Bożek tworzą jeden z najbardziej intrygujących duetów na polskiej scenie muzyki improwizowanej i poszukującego jazzu. Na trzech dotychczas wydanych albumach udowodnili, że ich intuicyjne porozumienie ma w sobie coś z magii. W ich muzyce na pierwszym miejscu są emocje. Emocje te ubierają w dźwięki spontanicznie wydobywane z instrumentów.

Marcin Bożek - basista, improwizator, kompozytor. Absolwent Wydziału Jazzu i Muzyki Rozrywkowej Akademii Muzycznej w Katowicach. Laureat wielu nagród w międzynarodowych konkursach i festiwalach. Etatowy basista Teatru Muzycznego w Gdyni od 2005 do 2015 r. Od 2007 r. współtworzy polską scenę muzyki improv. Improwizuje z muzykami, aktorami, malarzami artystami, tancerzami oraz solo.

Tomek Gadecki - saksofonista, w swojej twórczości na pierwszym miejscu stawia kreatywność i poszukiwanie prawdy do ostatniego dźwięku. Współzałożyciel zespołów Olbrzym i kurdupel, Sambar, Band A free, 250 Kg (ćwierć tony),TRC, Helaton. Współpracuje z wieloma muzykami z Polski i świata. Autor muzyki do spektakli teatralnych, muzyk sesyjny w wielu projektach. Często pracuje z performerami, malarzami, poetami. Nie powiedział ostatniego słowa – nadal żyje.

Lena Czerniawska - mam taki zwyczaj — rysuję do muzyki improwizowanej. Przetwarzam to, co słyszę i widzę. Dokumentuję, notuję, wyobrażam, reaguję, podglądam. Nazywam to, co dzieje się tu i teraz, nieuchwytne.
Jestem rysownikiem, entuzjastą literatury i ornitologiem amatorem. Nie rozstaję się ze szkicownikiem, który służy jako pierwsza pomoc w dokumentacji codzienności. Staram się bardziej szukać niż znaleźć, bo wiem, że „kto znalazł, źle szukał” (Aglaja Veternayi).

g. 21.45 - „24/7” Jonathan Crary „Późny kapitalizm i koniec snu” – czytanie fragmentów książki

W świecie zachodniego kapitalizmu ideałem jest nieprzerwana aktywność i dyspozycyjność – dwadzieścia cztery godziny na dobę przez siedem dni w tygodniu. W tak skonstruowanej rzeczywistości nie ma miejsca na sen; staje się on ekskluzywnym i nieco anachronicznym dobrem. Odwołując się do filozofii, filmów i dzieł sztuki, Jonathan Crary analizuje proces stopniowego zawłaszczania naszego czasu, w tym także snu, przez kapitalistyczną logikę wydajności i produktywności. Patrząc z tej perspektywy, sen okazuje się jednym z ostatnich przyczółków buntu i wolności jednostki. Śpijcie spokojnie!

„Co roku wydaje się miliardy dolarów na badania nad tym, jak doprowadzić do skrócenia czasu podejmowania decyzji i wyeliminowania bezużytecznych minut poświęconych na refleksję i kontemplację. Oto, czym jest dziś postęp – polega on na coraz większym przejmowaniu kontroli nad czasem i doświadczeniem człowieka”. [fragment książki]

Jonathan Crary wykłada historię sztuki współczesnej i estetykę na Uniwersytecie Columbia w Nowym Jorku. Jest autorem wielu artykułów, tekstów do katalogów oraz książek.

g. 22.00 – 6.00 - „Sleep” Max Richter - całonocna prezentacja albumu koncepcyjnego afirmującego ludzki sen i tworzącego dla niego dźwiękową przestrzeń

Muzyka nowego projektu brytyjskiego kompozytora Maxa Richtera „Sleep” trwa 8 godzin (tyle ile nocny odpoczynek) i jej zadaniem jest skutecznie ukołysać słuchacza do snu...
„To ośmiogodzinna kołysanka” - mówi kompozytor. Przełomowe, nowatorskie dzieło napisane zostało na fortepian, smyczki, instrumenty elektroniczne i partie wokalne bez słów. „To moja osobista kołysanka dla szalonego świata” - mówi Richter – „Manifest spokojniejszej strony naszej egzystencji”.

Richter wpadł na ten pomysł, ponieważ od dawna intrygowało go zjawisko snu. „Kiedy byłem dzieckiem to była moja ulubiona czynność. Często wyobrażam sobie proces komponowania, jako marzenie na jawie i gdybym mógł, spałbym 23 godziny na dobę! Sen to jedna z najważniejszych naszych czynności życiowych - dla mnie sen jest absolutną świętością”.

Podczas przygotowań do tego nagrania, Richter korzystał z rad słynnego amerykańskiego neurobiologa Davida Eaglemana, aby zrozumieć, jak działa umysł podczas snu i w jaki sposób muzyka może wpływać na jego działanie, co w znacznym stopniu wpłynęło bezpośrednio na powstającą kompozycję.

Richter opisuje swoje nowe dzieło jako badanie mechanizmu snu. „To prawdziwy eksperyment, który ma na celu zrozumienie, jak doświadczamy muzyki w różnych stanach świadomości, zarówno podczas czuwania, jak i podczas snu, i zadanie sobie pytania dlaczego różni ludzie słuchają w różny sposób. Dla mnie ten utwór jest próbą zobaczenia, jak miejsce, w którym świadomość odpoczywa, staje się miejscem, w którym może pojawić się muzyka”.