W licheńskim sanktuarium odbyły się warsztaty pisania ikon 

Kilkanaście osób wzięło udział w warsztatach pisania ikon, które odbyły się w licheńskim sanktuarium. Pomysłodawcą był ks. Rafał Krauze.

Warsztaty odbywały się w Papieskim Domu Rekolekcyjnym w starej części sanktuarium. Zajęcia rozpoczęły się od wykładu ks. Rafała Krauze, marianina, który fascynację ikonami zaczerpnął z rodzinnych Bieszczad. Następnie uczestnicy spotkania zabrali się do pracy pod czujną opieką ikonopisarki Janiny Krauze.

- Początkujący ikonopisarz mieli za zadanie stworzenie podobizny jednej spośród 3 wskazanych ikon: Mandylionu („ikony ikon” przedstawiającej oblicze Chrystusa wpisane w nimb krzyżowy, ukazane na białej chuście, przytrzymywanej przez aniołów za dwa górne rogi), najstarszej ikony Chrystusa Pantokratora pochodzącej z VI w. z góry Synaj z najstarszego czynnego klasztoru na świecie oraz najstarszej ikony Maryi (tzw. Advocata), której autorstwo przypisywano w tradycji św. Łukaszowi Ewangeliście a pochodzącej prawdopodobnie także z VI wieku n.e.

Organizatorzy przygotowali kilkanaście ikon, które zostały wyeksponowane w pracowni jako wzory. Uczestnicy licheńskich warsztatów pracowali na bazie kanonu pisania ikon powstałego na przełomie V a VI w. n.e., a więc wówczas, gdy rodziła się sztuka bizantyńska. Wśród uczestników były osoby m.in. z Zakopanego, Olsztyna, Torunia. Jednak największą grupę stanowili członkowie pracowni plastycznej Garaż Sztuk z Konina.

Zdaniem marianina, w pisaniu ikon wszystko ma swoje znaczenie: linia, perspektywa, światło, deformacje, kolorystyka. To jest kompozycja, która została bardzo szczegółowo i dokładnie przemyślana. Nie ma w niej przypadku. - Na ikonie Chrystusa Pantokratora z VI wieku widzimy już charakterystyczne elementy wchodzące w skład kształtującego się kanonu pisania ikon, jak choćby układ ręki, która jest wzniesiona do błogosławieństwa z charakterystycznym układem połączonych 2 i 3 palców (2 palce symbolizują boską i ludzką naturę Chrystusa, a 3 – Trójce Świętą). Natomiast Ewangelia trzymana w ręce przez Zbawiciela oznacza, iż jest on Słowem wcielonym – wyjaśnił kapłan. - Odrębne znaczenie mają także kolory użyte podczas pisania ikon – np. złoto jest symbolem świętości, biel oznacza czystość, wspólnotę ze światem boskim, czerwień to kolor królewski a zieleń to odrodzenie duchowe, kolor nadziei. Charakterystyczna dla ikon jest także perspektywa odwrócona (hierarchiczna), w której linie perspektywiczne zbiegają się przed płaszczyzną ikony, a nie, jak jest zazwyczaj, za płaszczyzną obrazu.

Słowo „ikona” pochodzi z języka greckiego („eikon”) i oznacza obraz. W języku greckim i rosyjskim termin „pisać” i „malować” określane są tak samo dlatego mówimy o „pisaniu” a nie „malowaniu” ikon. Ikona jest obrazem sakralnym powstałym w kręgu kultury bizantyńskiej, wyobrażający przede wszystkim postać Chrystusa i Maryi, ale także apostołów, świętych lub sceny biblijne lub liturgiczno-symboliczne, charakterystyczny dla chrześcijańskich Kościołów wschodnich, w tym prawosławnego i greckokatolickiego. Przykładem najbardziej znanej polskiej ikony jest obraz Matki Bożej Częstochowskiej.

Fot. Biuro Prasowe w Licheniu