Kiedy pierwszego maja tysiące ludzi wychodziły na ulice Konina

Z jednej strony był to precyzyjnie wyreżyserowany spektakl propagandowy, z drugiej – autentyczne ludowe święto, w którym brała udział większość mieszkańców Konina.

Pierwszy raz uczestniczyłem w pochodzie pierwszomajowym na początku lat siedemdziesiątych. Mogłem mieć z dziesięć lat, kiedy w mundurze zucha razem z tysiącami innych ludzi przemaszerowałem przez Aleje 1 Maja. Najpierw jednak długo czekaliśmy na swoją kolej. Nie pamiętam już, na którą wyznaczono nam zbiórkę na stadionie Zespołu Szkół Zawodowych im. Mikołaja Kopernika, tuż obok Szkoły Podstawowej nr 6, której byłem uczniem. Wtedy wydawało mi się, że minęły godziny, zanim wyszliśmy na ulicę, co przyjęliśmy z ulgą, bo słońce bardzo mocno grzało i pod mundurami z długimi rękawami solidnie się pociliśmy.

Maszerowaliśmy w takt patetycznej muzyki marszowej, nad którą górował głos spikerów, opowiadających o tych, którzy akurat mijali trybunę honorową. Stali na niej najważniejsi wówczas ludzie w mieście i powiecie, przede wszystkim szefowie lokalnych i zakładowych instancji partyjnych, posłowie, wyróżnieni aktywiści i aktywistki.

Przez te wszystkie lata trybuna honorowa wędrowała wzdłuż najważniejszych konińskich ulic. Na najstarszych zdjęciach z lat pięćdziesiątych, kiedy nowe osiedle po prawej stronie Warty liczyło dopiero parę bloków, budowano ją na środku konińskiego rynku, który był wówczas autentycznym centrum Konina. Potem przeniesiono ją przed ratusz, a w latach sześćdziesiątych – do nowego Konina.

Ten pierwszy raz na nowym osiedlu trybuna stanęła przy ulicy Dworcowej, tuż przy skrzyżowaniu z Alejami 1 Maja. Być może dlatego, że to właśnie w tym miejscu, między Dworcową a willą Piestrzyńskiego (dzisiejszym „Pałacykiem”, planowano zbudować nową siedzibę władz miasta.

Potem przez lata sadowiono ją naprzeciwko biurowca kopalni przy Alejach, następnie przed Domami Towarowymi „Centrum” i za siedzibą Komitetu Wojewódzkiego PZPR (dzisiaj PWSZ).

Maszerujący machali chorągiewkami do notabli, notabli machali do maszerujących, co jakiś czas ktoś wyznaczony przez kierownictwo szkoły lub zakładu pracy podawał wiązankę kwiatów którejś ze stojących na podwyższeniu osób.

Czy wszyscy szli dobrowolnie, czy ich uśmiechy i rozbawienie było autentyczne? Szkoły mobilizowały swoich uczniów do przychodzenia na pochód różnymi metodami. Najczęściej mówiono im, że mają przyjść, najlepsi spośród nich, sportowi rekordziści, czy uzdolnieni artystycznie byli w różny sposób wyróżniani, nazwiska niektórych (również tak zwanych przodowników pracy) były wyczytywane przez spikerów.