Kiedy kopalnia budowała górnikom mieszkania w parku u hrabiego

Przez pierwszy rok pracy w Przedsiębiorstwie Przeróbki Węgla Brunatnego „Konin” Adolf Lik problemu z mieszkaniem nie miał, bo początkowo dyrekcja firmy mieściła się w... Żarach, gdzie wcześniej był zatrudniony w Zjednoczeniu Przemysłu Węgla Brunatnego.

Jednak w 1951 r. szefostwo firmy zostało przeniesione do Konina, gdzie o mieszkaniach dla kadry w ogóle nie było mowy, więc Adolf Lik zamieszkał w hotelu „Europa”, mieszczącym się wtedy przy ulicy Słowackiego. W Żarach, 250 kilometrów od Konina (a niespełna 30 km od niemieckiej granicy) została żona i dwóch synów, toteż teczka personalna rzeczonego pracownika działu finansowo-księgowego kopalni pełna jest korespondencji nie tylko między zainteresowanym a dyrekcją kopalni, ale i między dyrekcją a ministerstwem, które nie zgadzało się na przedłużanie delegacji starszego księgowego Adolfa Lika.

Przed Górniczą 1

Nowy Konin zaczęto budować na prawym brzegu Warty, żeby zapewnić mieszkania dla pracowników rozwijającego się przemysłu. I choć sam pisałem („Pierwszy blok nowego Konina”), że pierwszy był blok przy Górniczej 1, to mieszkania dla górników kopalnia budowała znacznie wcześniej, bo już podczas wojny.

Zanim o tym opowiem, muszę wyjaśnić pokrótce, czym było wspomniane wyżej Przedsiębiorstwo Przeróbki Węgla Brunatnego „Konin”. Otóż o ile zaraz po wojnie władze państwowe nie były zainteresowane konińskim węglem, to kiedy – głównie dzięki uporowi załogi kopalni – uruchomiono wreszcie produkcję brykietów, w Warszawie zdecydowano, że w Koninie powstanie wielki kombinat koksochemiczny, który będzie przerabiał węgiel brunatny również na koks, benzynę, smołę i gaz. To dlatego obok Kopalni Węgla i Fabryki Brykietów Morzysław-Marantów, która zajmowała się eksploatacją pierwszej odkrywki, tej w Morzysławiu, powołano do życia wspomniane wyżej Przedsiębiorstwie Przeróbki Węgla Brunatnego „Konin”, zwane potocznie kombinatem.