Sto lat temu pływali i badali Wartę, a zimą jeździli na łyżwach

Obok wioślarstwa sporą popularnością cieszyło się wśród mieszkańców Konina łyżwiarstwo. Ścinający wody Warty lód najgęściej zaludniał się w niedziele i święta, kiedy łyżwiarzom przygrywała orkiestra. Chcąc sobie to wyobrazić, trzeba pamiętać, że miejskiej zabudowy nie odgradzał wtedy jeszcze od rzeki, powstały dopiero po drugiej wojnie światowej, wysoki wał, więc ciągnące się daleko rozlewiska sprzyjały urządzaniu kilkukilometrowych nawet wypraw po zamarzniętej Warcie.

Zostały tylko dwie łodzie

W 1909 roku Towarzystwo Ratowania Tonacych zmieniło nazwę na Konińskie Towarzystwo Wioślarskie, a rok później, kiedy obowiązki prezesa objął Władysław Żywanowski, liczyło już tylko 95 członków, a więc połowę początkowego stanu. Jak ustalił Maciej Łuczak, podczas pierwszej wojny światowej KTW nie przejawiało większej aktywności, a z jego taboru zachowały się jedynie dwie łodzie, przezornie ukryte przez członków Towarzystwa. Prezesem był wtedy Eugeniusz Świtalski, kapitan Towarzystwa Ratowania Tonących jeszcze z 1900 roku.

Na pocztówce, datowanej na 1915 rok, przystań wioślarska znajduje się już na lewym brzegu rzeki, z widocznym po prawej stronie domem Edwarda Sikorskiego, kolejnego rejenta na stanowisku prezesa KTW, który stanął na czele Konińskiego Towarzystwa Wioślarskiego już po odzyskaniu niepodległości.

Opowieść o dziejach KTW po 1918 roku opublikuję we wtorek, 21 maja.

Robert Olejnik

Tekst powstał na podstawie opracowania Macieja Łuczaka „Wioślarstwo w Koninie w latach 1900-1978”, opublikowanego w 1986 roku w Roczniku Naukowym AWF w Poznaniu w zeszycie nr 35. Z pełną jego treścią można się zapoznać na stronie internetowej Konińskiego Klubu Kajakowego i Sportów Wodnych LOK Konin (www.kajaki.konin.pl), z której pochodzą również publikowane zdjęcia.