We wrześniu 1963 r. decydowały się losy nowego domu kultury

Prawie siedem lat trwała budowa Powiatowego Dom Kultury w Koninie. Jego otwarcie przypadło na koniec 1970 roku. A wszystko zaczęło się od wyjazdu Jana Janusa i Józefa Karykowskiego do Biura Budownictwa... Wiejskiego.

Owa wyprawa do Poznania odbyła się na początku września 1963 roku, kiedy Konin wciąż był jeszcze niewielką powiatową mieściną, ale z coraz szybciej rosnącym robotniczym osiedlem na prawym brzegu Warty.

Galeriowca jeszcze nie było

Kiedy wspomniani panowie jechali do stolicy Wielkopolski, uczniowie Szkoły Podstawowej nr 6 przeżywali radość pierwszych dni w nowym budynku przy ulicy Traugutta, przechodząc w drodze na lekcje przez wielki plac budowy. Na zdjęciu z inauguracji roku szkolnego (fot. 1) widać niewykończony jeszcze blok przy ulicy Kolejowej 6 i fragment świeżo zasiedlonego punktowca przy Traugutta 6. Natomiast daleko w tle niewyraźnie zarysowują się już ukończone budynki przy... Dworcowej, bo nie zasłania ich jeszcze galeriowiec.

Mimo że Szóstka była drugą już – po Czwórce – szkołą zbudowaną w ciągu kilku lat w tej części miasta, w barakach na rogu Dworcowej i Alei 1 Maja (fot. 2) uczniowie i nauczyciele następnej szkoły – numer siedem – wciąż uczyli się w prowizorycznych warunkach i czekali na wybudowanie kolejnego gmachu.

Pięćdziesiąt bloków

We wrześniu 1963 roku liczba nowych bloków na północnym brzegu rzeki (na fot. 3 ulica Górnicza) dochodziła już do pięćdziesięciu. Osiedla trzecie i czwarte (fot. 4) były jeszcze budowane, a piąte można było zobaczyć tylko na makiecie (fot. 5). Wszystko to było rezultatem masowego napływu pracowników do czynnych od 1958 roku Elektrowni Konin i odkrywki Gosławice oraz kolejnych odkrywek w budowie - Pątnów i Kazimierz. A to był dopiero początek przyspieszonego rozwoju Konina, bo nie pracowała wtedy jeszcze ani elektrownia Pątnów, ani huta aluminium, a pod halę elektrolizy dopiero wylewano fundamenty (fot. 6).

Ówczesny Konin bardzo się różnił od dzisiejszego. Najwyższe bloki przy ulicy Dworcowej miały po trzy piętra, budowę galeriowca dopiero planowano, a między Alejami 1 Maja i dworcem kolejowym, w miejscu dzisiejszego kompleksu handlowego, rozciągał się przedwojenny jeszcze tartak Arona Ryczke.

„Barburka” i kocie łby

Pokazują to doskonale zdjęcia z pochodów pierwszomajowych w 1965 i 1966 roku. Ten blaszak widoczny na pierwszym z wymienionych zdjęć (fot. 7) to samoobsługowy sklep spożywczy „Barburka” (tak się wtedy pisało ten wyraz), przeniesiony w połowie lat siedemdziesiątych na piąte osiedle. Na prawo od niego widać zabudowania tartaku a nad nimi dojrzeć można bloki przy ówczesnej ulicy Nowotki (dzisiaj Powstańców Styczniowych), których nie zasłaniał ani galeriowiec, bo jeszcze go tam nie ma, ani wspomniane pawilony handlowe, które staną tutaj dopiero w roku 1974 (fot. 8).