Po tajemniczym pożarze w 1945 roku przy Kolskiej wybudowano jeszcze większą szkołę

W drugim roku niepodległości konińska szkoła powszechna miała już trzynaście oddziałów, które nijak się nie chciały zmieścić w skromnym gmachu na rogu ulic Wodnej i Kościelnej, więc zajęcia odbywały się – jak napisał w swoich wspomnieniach Antoni Kacprzak – „w kilku budynkach rozrzuconych po całym mieście. Nauka odbywała się na dwie zmiany i trwała do godziny osiemnastej”.

Dopiero w 1923 roku szkoła otrzymała pomieszczenia w budynku klasztornym przy ul. Reformackiej. Ale sześć sal lekcyjnych to było wciąż za mało dla młodego pokolenia koninian, które jako pierwsze w polskich dziejach miało do dyspozycji powszechną i bezpłatną szkołę. W związku z tym zajęcia nadal odbywały się na dwie zmiany. Sytuacja poprawiła się cztery lata później, kiedy oddano do użytku zachodnie skrzydło nowego gmachu szkolnego przy ulicy Kolskiej (od strony kościoła ewangelickiego). To właśnie tam znalazła swoją stałą już wreszcie siedzibę Publiczna Szkoła Powszechna nr 1 w Koninie im. Stanisława Konarskiego (na fot. 1 jedna z klas), jak zapisano w powołującej ją oficjalnie do życia decyzji ministerstwa wyznań religijnych i oświecenia publicznego.

Męska i żeńska

Na zakończenie ostatniego roku szkolnego w zabudowaniach klasztornych kadrę nauczycielską Jedynki stanowiło – razem z kierownikiem Antonim Kacprzakiem – dwanaście osób. Byli to: Marian Badyński, Wiktor Gajewski, Maria Grzybosiowa, Józef Grzyboś, Bronisława Korabowa, ks. Szymon Krzemiński, Leonard Nawrotek, Maria Raciborska, Józef Rybarski, Jerzy Stokowski i Michalina Turkowa. Zapewne w takim samym a na pewno bardzo podobnym składzie rozpoczynali rok szkolny 1927/1928 już w nowym gmachu przy ulicy Kolskiej.

Jak wspominał Antoni Kacprzak, „szkoła była wyposażona obficie w pomoce naukowe do wszystkich przedmiotów”, a w „sali robót” były nawet „strugnice” i tokarka nożna. Niestety i tutaj nauka odbywała się na dwie zmiany, od godz. 8 do 13 i od 14 do 17 a wieczorem do godziny dwudziestej „uczyła się młodzież rzemieślnicza dokształcającej szkoły zawodowej”.

Druga, wyłącznie żeńska Szkoła Powszechna nr 2 im. Marii Konopnickiej (fot. 2) przeprowadziła się na Kolską w 1932 roku, kiedy ukończono budowę lewego skrzydła budynku. Bo choć gmach był jeden, funkcjonowały w nim dwie placówki oświatowe, z których każda miała osobne wejście. A i sam budynek wyglądał inaczej niż teraz, bowiem po pożarze w 1945 roku odbudowano go w nieco innym kształcie.

Jedynka na Mickiewicza

Jak wyżej wspomniałem, odbudowa trwała ponad sześć lat, a więc niemal tyle, ile w szkole szczebla podstawowego trwa nauka jednego rocznika. W połowie lutego 1945 r., a więc niespełna miesiąc po wyzwoleniu ogłoszono zapisy do szkoły. W ciągu trzech dni zgłosiło się ponad 1300 dzieci w wieku od 7 do 17 lat, z których utworzono trzydzieści klas: po dwanaście pierwszych i drugich oraz sześć trzecich. Było oczywiste, że wszyscy oni w klasztorze, do którego znów – podobnie jak w pierwszych latach po odzyskaniu niepodległości - przeniesiono naukę, się nie pomieszczą, toteż podzielono ich na trzy szkoły.