Stanisław Kwilecki z Grodźca zginął od strzału w tył głowy

Dobra Gosławice, Licheń i Grodziec były wymieniane w literaturze jako przodujące w uprawie ziemniaków. Był też Kazimierz Kwilecki jednym z czołowych plantatorów buraków cukrowych i jednym z inicjatorów zawiązanie Towarzystwa Akcyjnego Cukrowni i Rafinerii „Gosławice”, które wybudowało cukrownię na terenie jego folwarku Pątnów-Łężyn.

Dużym szacunkiem i uznaniem cieszyła się żona Kazimierza, która prowadziła w Grodźcu tak zwaną ochronkę, czyli coś w rodzaju dzisiejszego przedszkola, gdzie przy okazji uczyła dzieci pisania i czytania po polsku. Maria Kwilecka brała też udział w licznych akcjach filantropijnych i należała do towarzystwa, które zapewniało bezpieczeństwo samotnie podróżującym młodym dziewczętom.

Druga żona z Inflantów

Majątek Gosławice Kazimierz Kwilecki przekazał starszemu synowi jeszcze przed swoją śmiercią, Grodziec był natomiast przewidziany dla Stanisława. Młodszy z synów Kazimierza urodził się 10 października 1896 r. w Grodźcu i tam też spędził lata dzieciństwa. Razem z bratem uczęszczał do jezuickiego gimnazjum w Chyrowie pod Przemyślem, które w czasach II Rzeczypospolitej uważane było za najlepiej wyposażone gimnazjum w Polsce.

W 1918 r. Stanisław (miał wtedy 22 lata) odbywał praktykę rolną w jednym z majątków ziemiańskich w Wielkopolsce, ale po wydarzeniach 11 listopada i ogłoszeniu niepodległości wziął udział w powstaniu wielkopolskim. Skierowany do tworzącego się 16 Pułku Ułanów Wielkopolskich, pełnił tam funkcję oficera ewidencyjnego. Po ukończeniu kursu w Szkole Podchorążych w Starej Wsi wziął udział w wyzwalaniu Pomorza, po czym został, razem z 16 Pułkiem, skierowany na front wschodni, gdzie wyróżnił się w walkach pod Szubawką, Teleszówką i Bereżnem. Ranny pod Białą Cerkwią, został ewakuowany do szpitala pułkowego w Bydgoszczy. Za udział w kampanii 1920 r. Stanisław Kwilecki otrzymał Krzyż Walecznych i medal „Polska Swemu Obrońcy”.

Po przeniesieniu (w randze podporucznika) do rezerwy, wrócił do rodzinnego majątku i dostał w administrację od ojca folwarki Góry oraz Ościsłowo koło Ślesina. Jednak poślubienie, poznanej w bydgoskim szpitalu, Józefy Tarasiewicz popsuło stosunki z rodzicami, którzy nie zaakceptowali wybranki syna. Młode małżeństwo przeniosło się do Gdyni, gdzie Stanisław zajął się zaopatrywaniem w żywność polskich statków handlowych. Po niespodziewanej śmierci młodej żony w 1932 r. wrócił w rodzinne strony. W 1933 r. jego ojciec sporządził testament, w którym oficjalnie podzielił majątek między synów. Mieczysław dostał Gosławice, a Stanisław – Grodziec. Kazimierz Kwilecki zmarł w 1935 r., tym samym w którym jego młodszy syn ożenił się ponownie (fot. nr 4), tym razem z pełnym błogosławieństwem rodziców.