Spadochroniarze wylądowali na hałdach, ale lotnisko nie powstało

Na początku lat siedemdziesiątych działkowcy wyrównali okalające go skarpy i obsiali trawą, a na koronie akwenu wykopano rów, z którego woda spływała do zbiornika (fot. 20).

Marzenia o kompasie

Niewiele też brakowało, żeby na hałdach po odkrywce Niesłusz powstało lotnisko. We wrześniu 1968 roku odbyły się tam nawet V Spadochronowe Mistrzostwa Polski Juniorów, które w powiatowym wówczas Koninie były sporym wydarzeniem. Do dziś pamiętam kompas na ręku jednego ze skoczków, który na mnie – wówczas siedmioletnim – sprawił wrażenie tak potężne, jakiego by nie zrobił dzisiaj chyba najbardziej nawet wypasiony smartfon.

Lotnisko w Koninie jednak nie powstało, więc z czasem hałdy dokumentnie zarosły. Zanim jednak do tego doszło, zdążyliśmy przynajmniej kilkanaście razy wyprawić się na ich zbocza. Wspinaczkę zaczynaliśmy zaraz na początku masywu. Ta ścieżka jest tam zresztą do dzisiaj i trafi na nią każdy, kto wejdzie na zwałowisko prosto z parkingu przy działkach od strony ulicy Kleczewskiej (fot. 21).

Zjazd po piachu

Z zewnątrz tego nie widać, ale przed właściwym zwałowiskiem znajduje się osobny nasyp, który – niczym miniaturowe pasmo górskie – biegnie wzdłuż południowej skarpy hałd na długości około czterystu metrów. Naszą wędrówkę po jego stromym grzbiecie można powtórzyć i dzisiaj, choć w jednym miejscu trzeba niezłej ekwilibrystyki, żeby nie spaść z wyślizganego zbocza (fot. 22). Nagrodą jest widok na działki i ulice Kleczewską, choć w przeciwieństwie do tego sprzed pół wieku (fot. 23 i 24) obraz przesłaniają rosnące tam dzisiaj drzewa (fot. 25 i 26).

Dla nas, dziesięcio- i dwunastolatków, nagrodą była satysfakcja z pokonania wszystkich tych stromizn, która wcale nie malała, jeśli czasem zdarzyło nam się zjechać na tyłkach na sam dół zagłębienia, jakie powstało między owym nasypem a hałdami właściwymi. Tam bowiem graliśmy w piłkę, paliliśmy ogniska, czy po prostu siedzieliśmy, oddając się nicnierobieniu i intensywnemu przeżywaniu wciąż jeszcze odkrywanego świata. Dzisiaj to miejsce jest kompletnie zarośnięte (fot. 27 i 28).

Ścieżka z KBO

Przez długie lata hałdy znajdowały się daleko za miastem i dopiero budowa Zatorza sprawiła, że zainteresowano się nimi oraz przyległym do nich pokopalnianym stawem. Jezioro Zatorze stało się osiedlowym miejscem rekreacji dopiero po zbudowaniu Galerii nad Jeziorem, bo o zamianie hałd na teren rekreacyjny długi czas jedynie mówiono, a pierwszy projekt (fot. 29) pojawił się dopiero dziesięć lat temu.

Zbudowana niedawno ścieżka dla pieszych i rowerzystów to pomysł Henryka Szczepankiewicza, zrealizowana w ramach Konińskiego Budżetu Obywatelskiego. Można się na nią dostać zarówno od strony ulicy Kleczewskiej jak i Gajowej, choć tylko od tej ostatniej można dojechać na parking przy tarasie widokowym (fot. 30). Trasa prowadzi tylko wzdłuż południowego zbocza zwałowiska, natomiast wydeptanymi przez lata ścieżkami można się jeszcze dostać, po pokonaniu kilkuset metrów, na jego północny kraniec, nad brzeg jeziora Czarna Woda (na fot. 31 z prawej).

Robert Olejnik

Dziękuję Mirosławowi Bartkowiakowi, prezesowi POD Relaks, za udostępnienie zdjęć z kroniki.