Był świadkiem i kronikarzem budowy kopalni i nowego Konina

„Zenek (Wawrzyniak) świadom, że oceniać go będzie znana aktorka, poprosił kumpla, Zygmunta K. (Kowalczykiewicza), by zapowiedział jego występ. Kumpel się zgodził i we właściwym czasie wyszedł przed kurtynę. Niestety nie wiedział o tym, że za jej suknem nie ma rampy. Biedaczyna rozchylił kurtynę, zrobił krok naprzód i... znalazł się na widowni. Nie padł na twarz. Co to, to nie! Zachował zarówno pion jak i spokój. Uniósł rękę w górę i biblijnym głosem wyrecytował: - Kto się wywyższa nad konferansjera spadnie na widownię! Organizatorom widowiska oraz dyrekcji kopalni tak się to spodobało, że odtąd nie Zenobiusz W. lecz Zygmunt K. prowadził konferansjerkę na amatorskich występach górniczych”.

Ślub z Jagodą

Początek lat sześćdziesiątych obfitował w wydarzenia dla życia Zygmunta Kowalczykiewicza przełomowe. W 1961 roku przeprowadził się do własnego mieszkania na nowym osiedlu (fot. 9), a rok później ożenił się z Jadwigą Zimną, która stała się odtąd niezwykle ciepłą towarzyszką jego życia, nazywaną przez wszystkich Jagodą (oboje na fot. 10 podczas balu geodetów w 1971 r.).

Ponieważ zawodówka to nie był szczyt jego marzeń ani tym bardziej możliwości, między tymi wszystkimi zajęciami, którym się z takim zapałem oddawał, ukończył w 1966 r. technikum górnicze. W kopalni przeszedł do działu normalizacji, a ponieważ coraz bardziej doceniano jego zaangażowanie na niwie społecznej i kulturalnej, powierzano mu coraz więcej zadań z tych właśnie dziedzin.

Cała noc w marynarce

Od lat sześćdziesiątych przez kilkanaście lat brał udział w przygotowaniu sylwestrów, organizowanych przez kopalniane Stowarzyszenie Inżynierów i Techników Górnictwa w kawiarni Domu Młodego Górnika, w którym Zygmunt Kowalczykiewicz również bardzo aktywnie działał. Nie były to imprezy byle jakie, bowiem organizatorzy mieli wysokie aspiracje. I nie tyle to mówi cokolwiek o Zygmuncie, co o czasach i miejscu, w którym przyszło mu żyć.

Jak przejawiały się owe aspiracje? Stoły były nakryte obrusami a nie szarym papierem jak gdzie indziej, herbatę natomiast podawano w szklankach a nie musztardówkach. W menu nie było na przykład śledzi, żeby panowie nie chuchali partnerkom w tańcu nieprzyjemnym oddechem. A skoro w przygotowanie włożono tyle wysiłku, to i goście musieli zachowywać się odpowiednio. Nie wolno było na przykład, bez narażenia się na uwagę odpowiedzialnych za to przedstawicieli organizatora, zdejmować przy stoliku marynarki ani śpiewać utworów uznanych za nadające się co najwyżej do remizy, na przykład „Góralu czy ci nie żal”.

I tu wkracza historia

Choć zajęć mu nie brakowało, Zygmunt nadal żeglował (na fot. 11 na Jeziorze Pątnowskim), oddawał krew (fot. 12) oraz angażował się w wiele innych działań, w tym między innymi Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego. Które w sali widowiskowej przedwojennego kina Moderne przy ulicy Słowackiego (budynek pierwszy z lewej na fot. 13) utworzyło izbę tradycji, gdzie gromadzone były przedmioty i dokumenty związane z historią naszego miasta. Wszystkie one trafiły później do pierwszego konińskiego muzeum, mieszczącego się przez pierwsze lata w Marantowie, w budynku opuszczonym przez kopalnianą dyrekcją.

W ich przekazaniu miał Zygmunt Kowalczykiewicz, jako ówczesny wiceprzewodniczący zarządu PTTK, swój udział. Bo historia Konina zawsze go fascynowała i była mu bliska. I to właśnie zainteresowanie historią – tak Konina, jak i kopalni - zaowocowało dziełami, którymi Zygmunt Kowalczykiewicz pozostawił po sobie ślad najtrwalszy. Ale o tym opowiem w drugiej części tego tekstu.

Robert Olejnik

Wszystkie zdjęcia, ilustrujące niniejszą publikację, udostępniła mi Jagoda Kowalczykiewicz, za co niniejszym raz jeszcze bardzo jej dziękuję.