Zmarł projektant Pałacu Sportu w Koninie i wybitny szablista

- Koniński basen to jedna z najciekawszych budów, jakimi kierowałem - opowiadał mi kilka lat temu Stanisław Kuznowicz. - Boczne podejścia są z gładkiego betonu, bez tynku, więc musiałem pilnować, żeby nie było żadnych nierówności i betonowaliśmy tak długo, aż całość była gotowa, toteż pracę kończyliśmy późno w nocy. Kłopoty sprawiło nam też krycie dachu. Aż ze Śląska przywozili nam pięciometrowe płyty azbestowe, które wzmacnialiśmy drewnianą ramą. Trzeba było bardzo ostrożnie po nich chodzić, żeby się nie złamały. Nowością był styropian, który wtedy dostawaliśmy w granulkach, a nie - jak dzisiaj - w płytach. Wysypywaliśmy go z worków do beczki i podgrzewaliśmy, żeby spęczniał, po czym mieszaliśmy z betonem i dopiero w tej postaci szedł na ocieplenie stropu.

Tylko białe majtki

W trakcie budowy zabrakło pieniędzy na jej dokończenie, potrzebna więc była interwencja u ministra górnictwa i energetyki Jana Mitręgi, który podjął decyzję o wsparciu inwestycji kwotą 10 milionów złotych. Koniński Pałac Sportu został uroczyście oddany do użytku (fot. 11) w połowie 1971 r. Kilka miesięcy wcześniej w wykończonej już hali odbył się występ zespołu Mazowsze. Na widowni zasiedli wszyscy budowniczowie.

Dla nas, wtedy dziesięcioletnich, akurat zaczęły się wakacje po trzeciej klasie szkoły podstawowej. I natychmiast po oficjalnym otwarciu obiektu ruszyliśmy z entuzjazmem kąpać się pod dachem. Pływalnia wyglądała wtedy inaczej niż dzisiaj. Do większego basenu przylegała okrągła niecka, nad którą górowała skocznia. Nie było rury do zjeżdżania, jakuzzi ani sauny. Wchodziło się jednocześnie całą grupą na godzinę a koniec kąpieli oznajmiał donośny sygnał dźwiękowy, po którym wszyscy wracali do szatni. Obowiązywały białe majtki (o kąpielówkach w tym kolorze nie było co marzyć) i czepki.

Remont i dewastacja

W latach dziewięćdziesiątych kąpielisko zostało zamknięte, ponieważ budynek wymagał kapitalnego remontu, na co kopalni nie było stać. Remont budynku i modernizację pływalni przeprowadziło dopiero miasto, kiedy w 2002 r. kopalnia przekazała mu obiekt nieodpłatnie.

Nie wiem, kiedy zdemontowana została galeria na wysokości pierwszej kondygnacji (widać ją jeszcze na fot. 1), która przydawała sporemu gmachowi lekkości. Był to barbarzyński zabieg gospodarzy obiektu, którym miasto poskąpiło pieniędzy na naprawę konstrukcji. Kiedy pojawił się pomysł wyburzenia nieregularnego murku oporowego (fot. 1 i 12), żeby powiększyć parking przed halą, przez fora internetowa przetoczyła się fala sprzeciwu, ale nikogo to nie powstrzymało. Podobno ktoś konsultował się w tej sprawie z projektantem, który działaniom miasta miał się nie sprzeciwiać.

Wojciech Zabłocki urodził się 6 grudnia 1930 r. w Warszawie, zmarł więc na dzień przed 90. urodzinami - trzy lata po żonie, znanej aktorce Alinie Janowskiej. O jego śmierci zawiadomił syn Michał (il. 13)

Robert Olejnik

Fotografie nr 1, 10 i 11 mogłem opublikować dzięki uprzejmości Stanisława Kuznowicza. Zdjęcie odkrywki Jóźwin (fot. 6) wykonała Anna Dragan. Dziękuję Janowi Urbańskiego za udostępnienie zdjęcia (fot. 12) murku z betonowymi stolikami (i jego żoną). Pozostałe skany pochodzą z archiwum PAK KWB Konin.