Odkryte baseny w Kurowie powstały tam, gdzie kąpały się nutrie

Na co dzień pracował w Herbapolu, ale po powrocie do domu pielęgnował rozległy sad i hodował pszczoły oraz nutrie. Tam, gdzie dzisiaj widać pozostałości widowni górującej niegdyś nad basenem (fot. 4), znajdowało się wejście do zbudowanej przez Józefa Orkowskiego przechowalni i suszarni owoców, częściowo przeszklonej. – Pamiętam sita do suszenia owoców i stoły zastawione doniczkami z pędami młodych roślin. – Usłyszałem od Danuty Jankowskiej, córki pana Józefa, która urodziła się już po przeprowadzce do Kurowa. – Nie przypominam sobie, żeby rodzice stali gdzieś na rynku, raczej to ludzie przychodzili do nas. Był czas, że pojawiali się hurtownicy aż z wybrzeża. A nutrie miały swoje miasteczko, jak to nazywaliśmy: domki z daszkami, woda do pływania, a wszystko zarośnięte przez winogrona, posadzone specjalnie po to, żeby osłaniały je przed słońcem.

Zostały orzechy i jabłoń

Jednymi z najbliższych sąsiadów państwa Orkowskich byli Żabierkowie, którzy mieszkali zaraz za stojącym tam do dzisiaj krzyżem (fot. 5). I był to dom z wszystkich w Kurowie położony najbliżej rzeki, jedyny po południowej stronie ulicy Łąkowej. Dlatego to właśnie oni najbardziej byli narażeni na podtopienia podczas wiosennych wylewów Warty. Ulica Łąkowa to dzisiaj droga do MOSiR-u (fot. 5), która niegdyś stanowiła jedność z asfaltową ulicą dochodzącą – za gmachem policji - do ulicy Przemysłowej, a prowadzącą wtedy do domów w Czarkowie, stojących w miejscu, gdzie zbudowano później Szkołę Podstawową nr 7.

Wyżej od Żabierków, wzdłuż tej samej ulicy Łąkowej, która za krzyżem skręcała na północ i dzisiaj prowadzi do schodów (fot. 6), którymi można się dostać do ulicy Wyszyńskiego obok szkoły górniczej, mieszkali Pigułowie, Balcerzakowie i Budnerowie. Za gospodarstwem tych ostatnich znajdowała się studnia, z której korzystali wszyscy mieszkańcy Kurowa, a przy niej droga skręcała w prawo i dochodziło aż do dzisiejszego amfiteatru.  I właśnie pierwszy ze stojących po jej prawej stronie domów należał do Adama Olejnika, a później do jego bratanków – Kazimierza i Stanisława. Następny był dom Kantych i to tam po ślubie z Feliksem zamieszkała Janina Olejnik. Nawet dzisiaj bez trudu można to miejsce odnaleźć, bo wciąż rosną tam dwa olbrzymie orzechy (fot. 7). Zaraz za Kantymi stała drewniana chałupa Ignacego Olejnika (widać ją w tle fot. 8), przy której rosła rozłożysta jabłoń. Jej skarłowaciałe resztki wciąż pokazują miejsce, gdzie przez kilkadziesiąt lat tętniło życie rodziny Olejników a potem Młyńczyków. Na fot. 8 stoją Marianna i Ludwik Młyńczykowie z córką Jolantą – dzisiaj Piskorz - w komunijnym stroju.

Tymczasem w pierwszej połowie lat sześćdziesiątych architekci opracowali plany budowy piątego osiedla, między innymi na terenie Kurowa, a w 1965 roku na polach mieszkańców tej wsi oddano do użytku kompleks Zespołu Szkół Górniczych. Ale to jeszcze nie oznaczało, że domy położonego na zboczu pradoliny Kurowa trzeba będzie wyburzać. Przecież niektóre z nich dopiero co zostały zasiedlone. O tym napiszę jednak w jeszcze jednej części opowieści o Kurowie.

Robert Olejnik

Fot. 1 i 4 Ryszard Fórmanek, któremu bardzo dziękuję za udostępnienie zdjęcia panoramy Kurowa. Fot. 4 pochodzi z archiwum Wielkopolskiego Zagłębia w zbiorach MBP w Koninie.