We wrześniu 1963 r. decydowały się losy nowego domu kultury

Żadne zdjęcie nie pokazuje natomiast kocich łbów czyli okrągłych polnych kamieni, którymi wybrukowana była wtedy jedna tylko jezdnia ulicy Dworcowej.

Czarna Mańka i kino Energetyk

Tłem dla pierwszomajowej manifestacji z następnego roku (fot. 9) są budynki stojące przy skrzyżowaniu ulic Dworcowej i Poznańskiej ze słynną Czarną Mańką i remizą strażacką, w której w tamtym czasie mieściło się kino „Energetyk”. Fragment ówczesnego Konina widać też na załączonym zdjęciu z maja następnego roku (fot. 10). W głębi widać Aleje 1 Maja od skrzyżowania z ulicą Dworcową aż do Broniewskiego, a przy nich brakuje nie tylko hotelu Konin ale i pawilonów handlowych z Supersamem.

Na tarasie przed ówczesną restauracją Kolorowa stoję ja i patrzę akurat w stronę, gdzie budowlańcy dopiero wgryzali się w ziemię, szykując wykopy pod fundamenty nowego domu kultury. Ale nawet gdybym dojrzał plac budowy ponad stojącymi tam barakami, i tak niczego nie mogłem zapamiętać, bo miałem wtedy zaledwie dwa i pół roku.

Wołgą do Poznania

Kilka lat temu Józef Karykowski (fot. 11) opowiadał mi, że na początku września 1963 roku zadzwonił do niego Jan Janus, przewodniczący Powiatowej Rady Narodowej, i poinformował, że jeszcze tego samego dnia pojadą do Poznania. Dopiero w służbowej wołdze ówczesny szef Dyrekcji Budowy Osiedli Robotniczych (DBOR) w Koninie, dowiedział się, że jadą na naradę w sprawie projektu nowej siedziby dla Powiatowego Domu Kultury.

– Byłem zaskoczony, bo nie miałem zlecenia na przygotowanie tej dokumentacji. Przewodniczący poinformował mnie też w trakcie jazdy, że idzie mu o to, aby dokumentacja techniczna domu kultury została opracowana do końca 1963 r. Stanowiło to warunek wprowadzenia tej inwestycji do planu na następny rok. Czułem, że przewodniczącemu się spieszyło, skoro wybrał mnie do realizacji tego zadania. Jak się później okazało, były to ostatnie tygodnie jego urzędowania.

Ciepłociąg i wieżowce

Warto tutaj wyjaśnić, dlaczego Jan Janus zwrócił się właśnie do Józefa Karykowskiego. Otóż we wrześniu 1963 roku miał on za sobą niewiele ponad rok kierowania Dyrekcją Osiedli Robotniczych w Koninie, a już zdołał rozpocząć budowę ciepłociągu dla miasta (na fot. 12 układanie rur nad torami wzdłuż jedynego wtedy wiaduktu na ulicy Przemysłowej), jakiego wtedy nie miał nawet jeszcze Poznań. Poza tym zlecił wykonanie projektów zabudowy centrum nowego Konina i piątego osiedla, wraz z uzyskaniem rządowej zgody na wieżowce, których do tej pory w miastach powiatowych nie stawiano.