Nowy Konin zaczął się w Czarkowie

Dalszy przebieg ulicy jest dość łatwy do odnalezienia, bowiem wyznacza go linia drzew, które rosły po jej prawej stronie. Pierwsze rośnie na prawo od małego pawilonu, w którym od kilkudziesięciu lat sprzedawane są (pierwsze w Koninie) lody włoskie, drugie zaraz za nim. Drzewa zaprowadzą badacza topografii dawnego Czarkowa aż do przejazdu kolejowego i ulicy Torowej.

Początek rozbioru

Tuż przed wojną władze Konina podjęły starania o włączenie Czarkowa i Wilkowa w granice miasta, ale ich sfinalizowaniu przeszkodziła wojna. Uczynili to niemieccy okupanci, a powojenne władze swymi decyzjami potwierdziły. Warto zauważyć, że od tej pory rozpoczął się powolny rozbiór gminy Gosławice, której kosztem Konin przez lata się rozrastał, aż po jej ostateczną likwidację w 1976 roku.

Ów rozbiór rozpoczął się właściwie jeszcze wcześniej. Na początków XX wieku granica między rzeczoną gminą, a miastem Koninem, przebiegała wzdłuż rzeki Warty, a tak zwane Pociejewo to była wówczas Grobla Czarkowska i to jej obywatelem, a nie Konina był Ludwik Reymond, który postawił tam swoja fabrykę i okazałą willę. Cała wyspa znalazła się w granicach Konina dopiero w 1907 roku.

Pierwsze domy w nowym Koninie również postawili Niemcy. Było to siedem dwukondygnacyjnych domów wielorodzinnych, zbudowanych w tym samym czasie (1942-44), co tak zwany Neue Heimat na południe od Konina, przy dzisiejszej ulicy Armii Krajowej. Po okupantach pozostała jeszcze jedna pamiątka w tej części miasta. Między ulicą Bydgoską, torami kolejowymi i ulica Kolejową zorganizowali obóz pracy przymusowej dla Żydów. Baraki, w których mieszkali więźniowie zostały zniszczone, ale do dzisiaj stoi budynek, w którym mieszkała załoga obozu. Od kilku lat stoi przed nim kamień, poświęcony pamięci ofiar lagru. Po wojnie zbudowano tam restaurację Megawat (dzisiaj Czardasz), a na wolnym placu przez wiele lat rozkładały się wędrowne „wesołe miasteczka”.

Pierwsze osiedla

Oficjalne kroniki informują, że pierwsze osiedle nowego Konina zostało zbudowane w latach 1949-1953. Ziemię z wykopów wydobywano łopatami, a przewożono taczkami. Pewnym ułatwieniem był jedynie ręcznie napędzany taśmociąg. Ponieważ nie było jeszcze ulic, nowe budynki oznaczano literami alfabetu: A, B, C, D, E i tak dalej. Dopiero kiedy stało już ich kilka, nadano nazwę pierwszej ulicy Górniczej, a później Energetyka. Jako pierwszy stanął blok przy ulicy Górniczej 1 (szczytem do Energetyka), potem znajdujące się z nim w jednej linii Górnicza 3 i 5. Mniej więcej w tym samym czasie przedsiębiorstwo budujące nowy Konin postawiło na rogu Alei 1 Maja i Dworcowej, na dzisiejszym Placu Niepodległości (obok Pałacyku) baraki, w których umieszczono biura i hotel robotniczy.

Drugie osiedle, które powstawało po drugiej stronie Alei 1 Maja budowano w połowie lat pięćdziesiątych. 1 listopada 1956 roku otwarto Dom Młodego Górnika (obecnie starostwo powiatowe), a 1 stycznia 1959 sąsiadujący z nim, a stojący frontem do Alei 1 Maja, trzykondygnacyjny budynek, w którym znalazła swoją siedzibę dyrekcja Kopalni Węgla Brunatnego Konin.