Wschodnia obwodnica Konina została otwarta w dniu narodzin PRL

Po pewnym czasie obie ulice zostały całkowicie wyeliminowane z ruchu tranzytowego. W przypadku Bydgoskiej skończyło się to wybudowaniem na trasie jej przebiegu w 1962 roku dwóch bloków przy ulicy Górniczej 9 i 12, cztery lata później punktowca przy Kolejowej 26, a na początku lat siedemdziesiątych Domu Kultury Oskard. Torowa zachowała się wprawdzie w całości do dzisiaj, ale najpierw odcięto jej północny kraniec od ulicy Przemysłowej, a niedawno zamknięto przejazd kolejowy łączący ją z ulicą Kolejową.

Ponieważ razem z Przemysłową wybudowano pierwszy w Koninie wiadukt nad torami, zlikwidowano jednocześnie przejazd kolejowy, który funkcjonował na dawnej drodze łączącej Niesłusz z Kurowem. Dzisiaj - po oddaniu do użytku nowego wiaduktu - pozostały z niej jedynie dwa krótkie odcinki dojazdowe do nielicznych tam posesji i garaży. Co ciekawe po wspomnianym przejeździe pozostały od strony bazaru resztki murowanego przyczółku.

Rondo Karykowskiego

Choć wkrótce po uruchomieniu nowego odcinka ulicy Przemysłowej tuż przy wiadukcie zaczęto stawiać pierwsze bloki piątego osiedla, nie zbudowano pod jezdnią połączenie pozwalającego na dojazd do niego wzdłuż torów.

– Już wtedy planowaliśmy połączenie pod wiaduktem Kolejowej z 11 Listopada, ale Poznań tego nie zaakceptował - wspominał z goryczą po latach Józef Karykowski, który zlecił opracowanie projektu urbanistycznego piątego osiedla.

Przejazd wykonano dopiero w połowie lat dziewięćdziesiątych, przy okazji generalnego remontu wiaduktu.

Skoro o Józefie Karykowskim mowa, nie mogę nie przypomnieć perturbacji związanych z budową skrzyżowania (fot. 7) ulic Przemysłowej z Alejami 1 Maja i XX-lecia PRL (teraz Wyszyńskiego). Otóż pierwotnie miało to być skrzyżowanie z ruchem okrężnym, więc powstała przy nim hala sportowa oraz pawilony handlowe otrzymały nazwę „Rondo”. Ale na takie rozwiązanie nie wyrazili zgody drogowcy z Poznania, argumentując, że droga krajowa - a taką była Przemysłowa - powinna mieć pierwszeństwo wobec dróg miejskich. Rondo więc nie powstało, ale nazwy zostały, a na cześć Józefa Karykowskiego mówiono na nie właśnie „rondo Karykowskiego”. I ten patron był tak mocno utrwalony w świadomości mieszkańców, że kiedy po wybudowaniu w tym miejscu w 1998 roku prawdziwego ronda postanowiono nadać mu imię Solidarności, władze miasta sprawdzały najpierw, czy aby nie istnieje jakaś uchwała nadająca mu imię zasłużonego inżyniera.

Kolska zdegradowana

Wróćmy do trasy Warszawskiej. Otóż już w 1969 roku rozpoczęto budowę drugiej jezdni, wraz z dwoma mostami - na Warcie i jej zalewie. Na tym etapie inwestycję zakończono zaraz za skrzyżowaniem z ulicą Grunwaldzką, a do ulicy Kolskiej dociągnięto ją dopiero w roku 1984. Rok później zmodernizowano wspomniane skrzyżowanie do obecnego kształtu.