Kolekcjonuje koszulki piłkarskie z całego świata. „To jeszcze nie koniec”

Nazywa się Mateusz Pawlak, pochodzi z Konina i od ponad dekady zbiera koszulki piłkarskie. Ma ich ponad 500 i zapewnia, że to zdecydowanie nie jest koniec.

Dariusz Walory: Dlaczego zacząłeś zbierać koszulki?

Mateusz Pawlak: Zaczęło się od kibicowania Manchesterowi United i fascynacji sir Alexem Fergusonem. Przyszedł taki czas, gdy chciałem pokazać przywiązanie do klubu i nie mówiąc nikomu, kupiłem pierwszą koszulkę klubu z Old Trafford.

Ile ich uzbierałeś do tej pory?

Ponad 50 sztuk.

A cała kolekcja ile liczy?

Ponad 500 koszulek.

Widzę, że w twoich zbiorach są egzemplarze z całego świata. Zbierasz tylko te związane z futbolem? Czy można też znaleźć trykoty dotyczące innych dyscyplin sportowych?

Tylko piłka nożna. W dwóch wersjach: repliki i koszulki meczowe.

Która jest dla ciebie najcenniejsza?

To trochę tak, jakbyś próbował wybrać dziecko, które bardziej kochasz. To niemożliwe.

Jaka jest najbardziej "nietypowa"?

Może wskażę na Olbię Calcio. Klub pochodzi z Sardynii. Macron, włoski producent odzieży sportowej przygotował im specjalne koszulki z kołnierzem w stylu retro.

Nie tylko perełki z Półwyspu Apenińskiego można u ciebie znaleźć.

Dokładnie. Hiszpania jest ciekawym kierunkiem. Marketing małych hiszpańskich klubów polega na tym, że zlecają produkcję nietypowych strojów, dzięki czemu łatwiej zwrócić im na siebie uwagę. Kolekcjonerzy lubią zabiegać o zupełnie nietypowe i oderwane od wszelkich norm trykoty. Zatem niektórzy mają tak niszowe zespoły, że nawet nie wiedzą, na którym poziomie rozgrywkowym dana drużyna rozgrywała swoje mecze.

Co jeszcze fajnego można znaleźć w twoich zbiorach?

Przykładowo jednoczęściowy strój kadry Kamerunu. Tylko jedna drużyna w historii na poziomie profesjonalnym miała takie. Chodzi oczywiście o używane w trakcie oficjalnego meczu. W przypadku Nieposkromionych Lwów były to cztery spotkania rozegrane w 2004 roku w Pucharze Narodów Afryki. W trakcie turnieju FIFA zakazała im dalszego używania tych strojów, a Kamerun zlekceważył ten zakaz i wybiegł w nich na kolejny mecz, w którym odpadł po porażce 1:2 z Nigerią w ćwierćfinale.

A najstarsza jaką masz?

Reprezentacja Szkocji z lat 1994-96 i jest to kultowa „krata”.

Coś polskiego też tutaj widzę.

Mam bardzo rzadki egzemplarz z meczu rozegranego trzeciego marca 2010 roku z Bułgarią przy ul. Konwiktorskiej w Warszawie. Mecz wygrany przez Polskę 2:0 po bramkach Jakuba Błaszczykowskiego i Roberta Lewandowskiego. To była pamiętna „afera koszulkowa”, niejako powtórka hańby sprzed dwunastu lat, gdy dziesiątego października 1998 roku z Luksemburgiem zagraliśmy w trykotach koloru czarnego. Wracając do spotkania z Bułgarią, wówczas te granatowe stroje pozostały w kadrze jako trzeci zestaw. Oczywiście, nigdy więcej go oficjalnie nie użyto, a producent po cichu wsunął do reprezentacyjnej szatni tradycyjną czerwoną wyjazdówkę.

Jakich masz więcej? Reprezentacji czy klubów?

Zdecydowanie klubów. Mam ich 176, a kadr narodowych 72.

W jakich sposób trafiają do ciebie?

Przeróżny. W przypadku serwisów aukcyjnych jest ten minus, że to są te miejsca, w których są oszuści z podróbkami. Czasem, aby mieć pewność, że posiadam oryginał, muszę mieć towar z pewnego źródła. Dla przykładu, koszulkę kadry Erytrei ściągałem bezpośrednio od producenta z Australii. Niemożliwym byłoby ustalenie jej oryginalności nie znając szczegółowych standardów, więc zakup tego typu koszulki z portalu aukcyjnego odpada. Poza tym mój blog otwiera mnóstwo możliwości i kontaktów.

Zbierasz tylko oryginały?

Tak, nie ma sensu tracić czasu na podróbki.

Masz jakiś swój limit? Kiedy uznasz, że już dość?

Być może będzie to siedemnaście tysięcy (śmiech). Tak czy owak na razie nie zamierzam przestać.

Dlaczego nie masz w swoich zbiorach koszulek z nazwiskami piłkarzy?

Po pierwsze, często jest bardzo duży problem żeby sprawdzić oryginalność nadruku. Po drugie, przechowywanie koszulki z nadrukiem jest trudniejsze niż bez niego. Zniszczony nadruk to zniszczona koszulka, ponieważ on jest jej integralną częścią. Po trzecie, zgodnie z filozofią Alexa Fergusona, piłkarz nie może być większy od klubu. Moim marzeniem jest zachowywać historię danego zespołu, a nie jednostki.

Utrzymujesz kontakty z innymi kolekcjonerami z Europy, czy świata?

Oczywiście. To też pomaga w nabywaniu kolejnych trykotów do kolekcji. Mój znajomy ze Szkocji kolekcjonuje tylko koszulki kadr narodowych i zebrał wszystkie zarejestrowane w FIFA. Czyli na tę chwilę 211 krajów. Szaleństwo! Ta sztuka nie udała się jeszcze nikomu w Polsce. Nie ukrywam, że to jeden z moich celów, a on mi bardzo kibicuje i służy pomocną dłonią.

Tacy ludzie jak ty to także skarbnica wiedzy i anegdot.

Gdy spotyka się dwóch fanów piłki nożnej można rozmawiać godzinami.

Nie ma co ukrywać, że to co tu widzę, to pokaźna kolekcja. Ubezpieczyłeś ją na wszelki wypadek?

Tak. Dla świętego spokoju. Chociaż oczywiście wolałbym nigdy nie dzwonić do agenta z tego powodu.

W jaki sposób można z tobą podyskutować o piłce nożnej, o zbieraniu?

Wystarczy wejść na mój blog. Tam są namiary na mnie i spora dawka informacji, a także zdjęć.