Kleczewska nie miała wiaduktu a Belweder stał wśród ziemniaków

Zawsze jednak następował moment przesytu, kiedy nad wszystkim zaczynało górować zniecierpliwienie. Mimo to nie pamiętam przypadku, żeby którykolwiek z nas zdecydował się na sprint pod opuszczonymi szlabanami, bo szerokie na ponad pięćdziesiąt metrów torowisko budziło respekt. Tym większy, że z lewej żelazne szyny rozgałęziały się w jeszcze szerszą plątaninę torów, których – jak kiedyś policzyliśmy – było aż dwadzieścia!

Belweder nad torami

Kiedy szlabany wreszcie się unosiły, ruszaliśmy raźno przed siebie. Górujący nad najbliższą okolicą elewator wręcz przygniatał swą majestatyczną sylwetką dom Wincentego Torzeckiego, na którego ziemi – po wywłaszczeniu - został zbudowany ten olbrzymi magazyn zboża. Ceglany budynek stał blisko jezdni, tuż za drogą wjazdową (fot. 2) na teren Państwowych Zakładów Zbożowych. Dzisiaj dawny spichlerz znika powoli z krajobrazu naszego miasta, a skromny domek pana Wincentego wciąż jednak stoi na swoim miejscu, choć niełatwo go dojrzeć za ekranem akustycznym wiaduktu Briańskiego. I to właśnie z archiwum rodzinnego Wincentego Torzeckiego (który zmarł w 1977 r.) pochodzą dwa zdjęcia jeszcze jednej posesji, na którą podczas naszych wypraw na hałdy nie zwróciłem uwagi. Dom ten (w tle fot. 3, na prawo od wieży ciśnień), zwany przez miejscowych „Belwederem”, stał przy drodze, która tuż za szlabanem skręcała w prawo (widać ją w środkowej części kadru fot. 4) i nad samymi torami prowadziła niegdyś do dworca kolejki wąskotorowej. Dom ten należał – jak się niedawno dowiedziałem – do rodziny Wydrzyńskich.

Kwiatki i ziemniaki

A dowiedziałem się tego od Marty Bagrowskiej, od wielu lat rzeczniczki prasowej Starostwa Powiatowego, która od urodzenia mieszkała w domu, położonym jakieś dwieście metrów na północ od posesji państwa Torzeckich. Jeśli podczas naszych wypraw natknąłem się gdzieś na naszej drodze na małego brzdąca, uczącego się właśnie chodzić, to mogła być Marta. Zanim jednak znaleźliśmy się obok domu, wybudowanego w 1956 r. przez jej dziadka Tadeusza Cegielskiego, musieliśmy minąć ciągnące się po prawej pola, obsadzone między innymi ziemniakami.

I to właśnie Marta oraz jej mama Agata Cegielska, która mieszkała tutaj od szóstego roku życia, były moimi przewodniczkami po ówczesnej ulicy Kleczewskiej.