Kiedy na placu Górnika witano najważniejsze osoby w państwie

Natomiast na miesiąc przed wizytą delegacji rządowej w Koninie, oddany został do użytku blok przy Alejach 1 Maja 1, w którym zamieszkałem wówczas razem z rodzicami w jednopokojowym mieszkaniu. Miałem wtedy równo rok.

Dyrektor Zając i inni

Na zdjęciach z powitania Mariana Spychalskiego w Koninie (fot. 3-13) widać uliczkę przed Domem Górnika oraz spory tłum ludzi, zgromadzonych między pobliskimi blokami. Pierwsze trzy fotografie (fot. 3-5) pokazują gromadkę kadry kierowniczej kopalni czekającej na chodniku  przed górniczym hotelem na gości z Warszawy. Mężczyzna stojący tyłem do fotografa na pierwszej z nich (fot. 3) to najprawdopodobniej Zdzisław Zając, dyrektor Kopalni Węgla Brunatnego w Koninie w latach 1960-1967. Bez trudu można go za to rozpoznać na drugim i trzecim zdjęciu (fot. 4 i 5), które bez wątpienia zostały zrobione z myślą właśnie o nim. Na pierwszym zdjęciu (fot. 3) rozpoznałem jeszcze Józefa Bobrowskiego, który stoi na lewo od pana w jasnym płaszczu, a na drugim (fot. 4) – na prawo od dyrektora Zająca - posła Kazimierza Graczyka. Trzecią fotografię (fot. 5) dostałem od Stefana Włodarczyka, którego głowę widać nad lewym ramieniem Zdzisława Zająca.

Rozpoznawanie osób, znajdujących się na zdjęciach, będzie pasjonujące przede wszystkim dla tych, którzy dojrzą na nich samych siebie lub osoby sobie znane. Mam nadzieję, że pracownicy kopalni z tamtych lat będą mieli na ten temat sporo do powiedzenia. Tymczasem chciałbym zwrócić uwagę czytelników na kilka szczegółów prezentowanych fotografii, mówiących co nieco o tamtych czasach.

Trylinka i chodnik

Na drugim zdjęciu widać ulicę, wyłożoną trylinką, którą dzisiaj można wprawdzie jeszcze gdzieniegdzie spotkać na osiedlowych uliczkach Konina, ale jest to już absolutna rzadkość. Trylinkę wymyślił i opatentował w 1933 r. polski inżynier komunikacji Władysław Tryliński. Oprócz głównych ulic Konina, które wykładano kostką bazaltową, trylinka, z uwagi na łatwość produkcji, była wtedy wszechobecna na naszych ulicach. Po latach położono na niej asfalt bez wzmacniania podbudowy, co powoduje, że nawierzchnia na niezbyt stabilnych sześciokątnych płytach z betonu nieustannie pęka.

Aleje 1 Maja, które widać na zdjęciu szóstym, były wyłożone stabilniejszą kostką bazaltową, zdecydowanie równiejszą od polnych kamieni, którymi była wybrukowana Dworcowa. Obie te główne ulice nowego Konina zostały pokryte asfaltem dopiero na trzydziestolecie PRL, które przypadało w 1974 roku. Skoro już przy temacie dróg jesteśmy, proszę spojrzeć na chodnik, widoczny najwyraźniej na fot. 3-5. Widać, że położony został niedawno, bo jest idealnie równy.

Od garbusa do czajki

Skoro jesteśmy przy drogach, to warto zwrócić uwagę na pojazdy. Na szóstym zdjęciu mamy dwie warszawy, tak zwane garbusy i to były w tamtym czasie najczęstsze samochody osobowe na polskich ulicach. Produkowane były przez Fabrykę Samochodów Osobowych w Warszawie w oparciu o konstrukcję radzieckiej Pobiedy. Widoczne na tablicy jednej z nich litery PC i numer 7733 oznaczały, że był to samochód zarejestrowany na terenie powiatu konińskiego. Na zdjęciu dziewiątym widać wołgę, radziecki samochód używany w tamtym czasie jako pojazd służbowy o wyższym standardzie od warszawy.