Dworzec przy... Poznańskiej

Budowa nowej linii z Pątnowa Małego do Czarkowa o długości 12 km przebiegała bardzo sprawnie, ponieważ potrzebne materiały, a więc dębowe podkłady, szyny i pociągi do przewozu materiałów budowlanych okupanci zarekwirowali z Cukrowni Gosławice. Zakończono ją na początku grudnia 1914 r. Rozstaw torów nowego odcinka Niemcy dostosowali do już istniejącego, ale wiosną 1915 r. rozpoczęli przebudowę całej gosławickiej linii na używany u siebie, szerokości 600 mm.

Tor do Konina

Tor do Konina (wybudowano tylko jedną nitkę) biegł wzdłuż szosy, omijał od zachodu Niesłusz, po czym znów zbliżał się do drogi bydgoskiej (dzisiaj ulica Torowa), a na wysokości normalnotorowej magistrali kolejowej (której wtedy jeszcze nie było) skręcał na zachód. Przed dzisiejszym wiaduktem Briańskim linia skręcała na południe i biegła do końca ulicy Kleczewskiej. Przed skrzyżowaniem z Poznańską znów skręcała - tym razem na wschód - i kończyła się tuż przed dzisiejsza Dworcową, której wtedy - co oczywiste - również jeszcze nie było. Po przesunięciu frontu na wschód Niemcy zrezygnowali z planowanego przedłużania linii w kierunku południowo-wschodnim.

Dworzec przy kuźni

Dworzec kolejowy Niemcy urządzili w domu mieszkalnym pani Adaminy Kościuch, którego część zaadaptowano na biuro, kasę i niewielki lokal gastronomiczny. W pobliskiej kuźni kowala Nowackiego znajdowała się studnia, z której tłoczono wodę do parowozów. Na stacji powstały też dwa magazyny, z których jeden (bez rampy załadunkowej), drewniany, służył do przechowywania olejów, smarów i narzędzi, a w drugim (z rampą) przechowywano płody rolne. Oba widać na załączonej mapie, sporządzonej w 1923 r., na potrzeby projektowanej wtedy budowy ulicy Dworcowej. Poprawnej odpowiedzi na nasze konkursowe pytanie „co to za miejsce i skąd wzięły się tam tory” najszybciej udzielił Jan Kozak i to on otrzyma książkę z cyklu „Biblioteka Konińska”, ufundowaną przez księgarnię MAWI.