Nowe centrum Konina

Przy pomocy posła Kazimierza Graczyka, który był wtedy członkiem komisji budownictwa w Sejmie, udało się doprowadzić do spotkania z ówczesnym wicepremierem Julianem Tokarskim, o czym pisałem już w sierpniu w tekście „Rondo, którego nie było”. - Kiedy wyjaśniliśmy premierowi, że chodzi nam o zgodę na wysoką zabudowę w Koninie, odpowiedział, że przecież nie wolno. Ale premier może to zmienić, mówimy. A mocno chcecie, zapytał. Mocno, nie mocno - chcemy! A w Koninie będą umieli to zrobić? Będą. Bierzecie odpowiedzialność za to? Bierzemy. To macie zgodę.

Byle nie Poznań

- Jak zezwolili nam w Koninie to za tym i Kalisz poszedł, i Leszno poszło, i Zielona Góra. Ale w Poznaniu moja samowola się nie spodobała i wymyślali różne szykany. Na przykład drogi wewnątrzosiedlowe kazali budować żużlowe, a nie twarde. Ale ze mną to nie przeszło - śmieje się mój rozmówca.

- Ponieważ wiedziałem, że na zrozumienie moich przełożonych w Poznaniu nie mam co liczyć, nie chciałem powierzać projektu zagospodarowania centrum nowego Konina Miastoprojektowi, który robił wszystko pod dyktando Wojewódzkiej Dyrekcji Budowy Osiedli Robotniczych w Poznaniu - tłumaczy Józef Karykowski. - Ówczesny architekt powiatowy Kruk (imienia nie pamiętam) podsunął pomysł, żeby zlecić to zespołowi profesora Rębiszewskiego z Politechniki Gdańskiej, której on był absolwentem. Tak też zrobiłem i powstał projekt zgodny z moimi oczekiwaniami.

Budowę wieżowców zaplanowano po zachodniej stronie ulicy Dworcowej między alejami 1 Maja i ulicą Poznańską. Oddano je do użytku w latach 1968-69, jako pierwszy jednak stanął rok wcześniej wieżowiec przy ulicy Tuwima 3, jeden z trzech w tym miejscu. W tym samym czasie, w 1968 r., do nowego gmachu (dzisiaj mieści się tam Miejska Biblioteka Publiczna) wprowadził się Narodowy Bank Polski. Tylko plac, gdzie dzisiaj stoi hotel „Konin”, pozostał pusty. Do połowy lat siedemdziesiątych rozkładały się tam każdego lata wesołe miasteczka.

Zamiast skarpy

Częścią powstałego wówczas projektu był nowy budynek Powiatowego Domu Kultury. - Inwestycję prowadził wydział oświaty Powiatowej Rady Narodowej, której przewodniczący Jan Janus koniecznie chciał ją wprowadzić do realizacji jeszcze w 1964 r., zanim się skończy jego kadencja. Przyjechał któregoś dnia do mnie i mówi: wsiadaj, jedziemy do Poznania. Dopiero w drodze wyjaśnił mi, że jedziemy do biura projektów, zobaczyć, na jakim etapie jest praca nad projektem domu kultury.