Syn Łaszcza z Gosławic odwołał wszystkich trzech papieży

Pięć lat później Andrzej Łaskarzyc został na krótko kanclerzem królowej Jadwigi. Swój awans na tak wysoki urząd zawdzięczał zapewne również możnemu kuzynowi, bo wraz z osłabnięciem pozycji Piotra Wysza na królewskim dworze, po niespełna czterech miesiącach sprawowania urzędu, utracił to stanowisko. Jego następcą został Wojciech Jastrzębiec.

Opłacalna uległość

Kolejne niepowodzenie spotkało Gosławskiego rok później, kiedy po śmierci biskupa włocławskiego Henryka wybrany został przez kapitułę na nowego ordynariusza tej diecezji. Król miał jednak innego kandydata na to stanowisko, więc pod naciskiem Jagiełły i papieża Andrzej zrzekł się godności na rzecz Mikołaja Kurowskiego.

Uległość mu się opłaciła, bo w ramach rekompensaty otrzymał od papieża roczną pensję w wysokości 200 florenów oraz stanowisko kanonika płockiego, a w latach 1402-1405 również kanonika poznańskiego, krakowskiego, warmińskiego, wormackiego i wreszcie wrocławskiego. W późniejszych latach Łaskarz dołączył do nich jeszcze dziekanię krakowską i kantorię gnieźnieńską. Wszystkie te godności były dobrze uposażone dochodami (prebendami), a nie wymagały wypełniania zbyt absorbujących obowiązków, co pozostawiało Łaskarzowi czas zarówno na studia (do 1405 r.) jak i intensywną działalność dyplomatyczną.

Niedoszły poborca świętopietrza

W 1408 r. Andrzej Łaskarz wyjechał do Pizy razem z Piotrem Wyszem, którego Władysław Jagiełło delegował na dwór papieża Grzegorza XII, by reprezentował wobec niego polskie interesy. Tam miał okazję obserwować obrady soboru, którego celem było zakończenie trwającej od trzydziestu lat tak zwanej wielkiej schizmy zachodniej, kiedy to jednocześnie urzędowało dwóch papieży (jeden w Rzymie, drugi w Awinionie), wzajemnie obrzucających się ekskomunikami, i popieranych przez różne europejskie państwa.

Pizański sobór uznał obu papieży za niegodnych tiary i ich zdetronizował, a 26 czerwca 1409 r. wybrał nowego papieża, który przybrał imię Aleksandra V. Zamiast zakończenia konfliktu, problem się jednak tylko pogłębił, bo ani Grzegorz XII, ani Benedykt XIII decyzji soboru nie uznali i od tej chwili katolicy mieli trzech papieży.