Saga rodu Torzeckich: Gdzie elewator, biblioteka i kościół

Dopiero, kiedy w styczniu 1948 r. Wincenty Torzecki przepisał na swoje dzieci wszystkie swoje grunta, Stanisław podjął decyzję o powrocie do Konina. Najpierw jednak musiał wybudować dom (więcej na temat Stanisława Torzeckiego i jego domu można przeczytać w artykule „Willa osaczona przez bloki i wieżowce”). Inwestycji doglądał na miejscu Wincenty, najstarszy z braci (rocznik 1902), który w tym samym czasie budował przy ulicy Kleczewskiej, tuż za torami kolejowymi, również dom dla swojej rodziny.

Elewator w ogrodzie

Wincenty junior najkrócej cieszył się rodzinną schedą, bowiem już w połowie lat pięćdziesiątych do jego ogrodu wkroczyły ekipy budowlane Wojewódzkiego Zjednoczenia Przemysłu Zbożowo-Młynarskiego PZZ w Poznaniu, które podjęło w tym miejscu budowę elewatora zbożowego (na fot. nr 4, zrobionym od strony ul. Kleczewskiej, widać w tle dźwig – elewatora jeszcze nie ma). Choć budynek rósł w górę, minęło kilka lat, zanim najstarszy z braci Torzeckich dostał pieniądze za ziemię, na której go stawiano. Z pism, jakie przedsiębiorstwo wysyłało do małżonków Torzeckich, można by wnosić, że to oni sami byli winni opóźnienia. We wrześniu 1958 r. i rok później małżonkowie otrzymali pisma, z których wynikało, że PZZ proponuje im 3,2 tys. zł za 18 arów ziemi. „W razie braku wyrażenia zgody na dobrowolne odstąpienie nieruchomości w powyższym terminie, WZPZM PZZ zmuszone będzie ubiegać się o jej wywłaszczenie.” – uprzedza poznańska firma.

Tymczasem warszawska Dyrekcja Spichrzy Zbożowych w Budowie, która miała eksploatować budynek, w czerwcu 1959 r. napisała do PZZ pismo, z którego jasno wynika, że gotowa jest zapłacić państwu Dominice i Wincentemu Torzeckim za ich ziemię, ale nie może, bo nie otrzymało jeszcze stosownych dokumentów od WZPZM PZZ. W 1961 r. postępowanie wywłaszczeniowe trwało jeszcze w najlepsze, a w marcu tegoż roku WZPZM PZZ w Poznaniu proponowało właścicielom gruntu, na którym stał już elewator, 700 metrów kw. ziemi w innym miejscu.