Saga rodu Torzeckich: Gdzie elewator, biblioteka i kościół

Kaplica stanęła w końcu na ziemi Heleny Wasiewicz, tyle że w innym miejscu. Miał bowiem Wincenty Torzecki długi pas ziemi ciągnący się od ulicy Poznańskiej aż do południowej ściany dzisiejszego kościoła św. Maksymiliana i tam właśnie, zanim wybudowano dzisiejszą świątynię, w 1971 r. stanęła kaplica. Z czasem część tejże działki miasto zabrało pani Helenie pod budowę ulicy Spółdzielców, a kilka lat później na kolejnym fragmencie jej gruntu stanął biurowiec Energobloku.

Centrala materiałów budowlanych

Wspomniana wyżej działka ciągnęła się aż do ulicy Poznańskiej i jej południowy klin otrzymał najmłodszy z braci Józef, który postawił w tym miejscu swój dom. Po jego śmierci, spadkobiercy sprzedali zarówno tę działkę wraz z zabudowaniami, jak i ziemię przy Kleczewskiej, na północ od posesji Wincentego juniora, gdzie wybudowano magazyny i punkt sprzedaży Państwowej Centrali Materiałów Budowlanych, w których po upadku przedsiębiorstw państwowych ulokował się Konpex, a następnie Intermarche.

Ostatnie domy dawnego Czarkowa

Oprócz opisanych wyżej działek Helena Wasiewicz, która została przy rodzicach, otrzymała rodzinny dom i łąki, z których jedną (fot. nr 8) zajęto w latach siedemdziesiątych pod budowę stadionu im. Złotej Jedenastki Kazimierza Górskiego. Sam stadion na niej zresztą nie stanął, bowiem na 28 arach ziemi tuż przy moście żelaznym pozostawiono tereny zielone. Całość swojego spadku pani Helena objęła we władanie dopiero w 1977 r., kiedy w wieku 99 lat (do setnych urodzin zabrakło pół roku) zmarł Wincenty Torzecki. Dzisiaj nie żyje też już ani Helena Wasiewicz ani żaden z jej trzech starszych braci. W domu najstarszego z nich, przy ulicy Kleczewskiej, między barierę dźwiękochłonną wiaduktu Briańskiego a elewatorem, mieszka dzisiaj prawnuczka Wincentego Torzeckiego seniora Elżbieta z rodziną. Natomiast w ponad dwustuletnim domu Torzeckich (tym między ulicami Poznańska i Stromą) mieszka druga jego prawnuczka, a wnuczka Heleny Wasiewicz – Barbara Ryszkiewicz. Ale wiele wskazuje na to, że wkrótce i ten dom przejdzie w obce ręce, bo pani Barbara nosi się z myślą o sprzedaży rodzinnej siedziby, która jest dla niej za duża.

Tych kilka domów przy Poznańskiej, zakrytych w większości przez mury pobudowane przy okazji modernizacji tego odcinka ulicy, to ostatnie  już pozostałości najstarszej części Czarkowa – wsi, w której zaczął się nowy Konin.

Robert Olejnik