Saga rodu Torzeckich: Gdzie elewator, biblioteka i kościół

Wincenty Torzecki junior propozycji nie przyjął i ostatecznie został wywłaszczony z urzędu.

Cena stosowna

Kolejne uszczuplenie stanu posiadania Wincentego juniora nastąpiło na początku lat osiemdziesiątych, kiedy miasto Konin zdecydowało się wybudować wiadukt, nazwany później Briańskim (na fot. nr 5 widok z dachu domu Wincentego Torzeckiego na tory i trzecie osiedle – jeszcze bez wiaduktu). W ten sposób w 1983 r., rozciągająca się między torami a drogą prowadzącą do parowozowni, działka została okrojona od strony ulicy Kleczewskiej o kolejnych osiem arów. Miasto Konin nie zgodziło się na żądania finansowe właściciela i zapłaciło mu „cenę stosowaną przy sprzedaży państwowych nieruchomości rolnych, powiększoną 4,5-krotnie dla gruntu położonego w strefie pośredniej miasta”.

Jego dom zajęła milicja

W połowie lat sześćdziesiątych zaczęło się okrawanie działki Stanisława Torzeckiego, który – zapewne z powodu pieniędzy wydanych na jego wykształcenie – otrzymał najmniejszy spośród rodzeństwa kawałek ojcowizny, bo tylko 35 arów (3,5 tys. mkw.). W 1966 r. zajęto z tego 666 mkw. pod budowę siedziby Narodowego Banku Polskiego, w której dzisiaj rezyduje Miejska Biblioteka Publiczna. Dwa lata później miasto wykupiło od niego resztę działki, razem z okazałą willą, w której w 1968 r. ulokowano komisariat milicji, a potem organizacje młodzieżowe (na fot. nr 6 widać willę od tyłu, z lewej MBP, a z prawej blok Sybiraków 2).

Krzyż wywieziony nocą

Działka Stanisława sąsiadowała od południa z ziemią najmłodszej siostry Heleny Wasiewicz (fot. nr 7), którą miasto zajęło pod budowę bloków (między innymi Fornalskiej 2, dzisiaj Sybiraków) i ulicy. Zanim jednak do tego doszło, córka Wincentego Torzeckiego odstąpiła kawałek swojego dziedzictwa (przy granicy z posesją Stanisława) parafii św. Wojciecha, której proboszcz Zenon Smogorzewski doprowadził do postawienia krzyża na ogrodzonym terenie. Z planów wybudowania tam kaplicy dla nowego osiedla nic jednak nie wyszło, bowiem cztery lata później, we wrześniu 1963 r. pod osłoną nocy krzyż został wywieziony na cmentarz w Morzysławiu.