Maciej Ostrowski spędził dwa tygodnie w dżungli amazońskiej

Kolejnym etapem podróży było siedem godzin w tropikalnej ulewie, łodzią motorową w dół Amazonki i w górę rzeki Javari. Wyprawa zakończyła się w środku dżungli, na granicy Brazylii i Peru, w Natural Reserve Palmari, w obozowisku założonym przez ornitologa Axela Antoine-Feilla.

- Miejsca noclegowe były zaskakujące. Mieszkaliśmy w malace, takim dużym szałasie na palach. W środku znajdowały się materace, owinięte moskitierami. Spaliśmy wszyscy razem, ale mieliśmy na zewnątrz toalety i prysznice. Niesamowite były lustra, w których jak się myliśmy, odbijała się dżungla. No i te niezwykłe odgłosy dżungli w nocy – opowiada Maciej Ostrowski. - Codziennie wstawaliśmy o godz. 5:00, a o godz. 20:00 szliśmy spać. Każdy dzień zaczynaliśmy od spotkania z Beatą Pawlikowską. Rozmawialiśmy na temat samoakceptacji, relacji z rodzicami, z dziećmi, w związkach. To było bardzo cenne i wartościowe. Pracuję nad samorozwojem i w tej kwestii sporo wiem, ale też dużo się dowiedziałem – dodaje.

Po warsztatach, cała grupa wychodziła na około cztery godziny do dżungli. Wilgotność na poziomie 98%, temperatura około 30 stopni Celsjusza i ulewy. Każdy kolejny krok był wysiłkiem.

- Szliśmy koło rzeczki i przy brzegu schował się kajman, taki 1,5 metrowy. Za 150-200 metrów zobaczyliśmy taką jakby plażę i zapytaliśmy Beatę, czy możemy się wykąpać. Ta temperatura, pot, mokre ubrania i chęć ochłodzenia ciała była tak silna, że to, co mogliśmy w tej rzece spotkać nie było istotne. Jako pierwszy wskoczyłem do rzeki i siedziałem tam z pół godziny – mówi Maciej Ostrowski. - Warunki wydawały się ekstremalne. W dżungli robaki były wszędzie, mrówki pociskowe i skorpiony były na porządku dziennym. Jadąc tam wiedziałem mniej więcej czego się spodziewać. Nie bałem się krokodyli, węży, tarantul i skorpionów. Raczej nie miałem lęków, które musiałem w sobie przezwyciężać. Na początku każdy patrzył, gdzie stawia krok, żeby czegoś nie nadepnąć. Po kilku dniach już nikt nie zwracał na to uwagi. Kiedy widzieliśmy tarantule, schodziliśmy na bok, żeby sobie weszły na drzewo i znalazły bezpieczne schronienie – opowiada.

Po dziewięciu dniach spania w szałasie na palach, uczestnicy wyprawy trafili w kolejne miejsce. Na brzegu rzeki mieli stworzyć swoje obozowisko, wieszając między drzewami hamaki, które stały się ich domami na kolejnych kilka dni.

- Zdążyliśmy je podwiesić, założyć moskitiery, ale nie zdążyliśmy zamocować plandek, kiedy zaczęło padać. Byłem przemoczony i kiedy położyłem się w hamaku pierwszy raz zapytałem sam siebie, po co mi to było?! - mówi Maciej Ostrowski. - Nie mieliśmy tam żadnej infrastruktury, nie było miejsca do przygotowania posiłku, nie było toalet. Chcąc załatwić jakąkolwiek potrzebę fizjologiczną trzeba było opuścić obozowisko i wejść w dżunglę, a że tam o godz. 17:30 robiło się ciemno to trzeba było robić to w totalnej ciemności i w pełnym ekwipunku, koniecznie z czapką i bandamką. Zawsze chwila napięcia była przy zakładaniu kaloszy, w których lubiły się chować skorpiony – dodaje.