Kołatki musiały opuścić dworek. Udało się uratować belki stropowe

Remont dworku w Muzeum Okręgowym w Koninie odkrył nie tylko ślady działalności nieproszonych gości, ale również stał się impulsem do nowej aranżacji wnętrz.

Wszystko to było konieczne z powodu nieproszonych gości – kołatków, które zagnieździły się w belkach stropowych, niszcząc drewniane elementy konstrukcji. Kołatek domowy jest najbardziej rozpowszechnionym szkodnikiem drewna. Niebezpiecznym, bo żarłocznym stadium rozwoju kołatka są larwy. Intensywnie drążą one w drewnie korytarze, czym je znacząco osłabiają. Na piętrze dworku można było dostrzec ślady ich działalności – kupki wiórów na podłodze, świadczące o drążeniu drewna przez te pasożyty.

Jak relacjonuje Małgorzata Szuman-Gorczyca z Działu Rzemiosła Artystycznego Muzeum Okręgowego w Koninie, belki wymagały gruntownej renowacji – zostały zeszlifowane, dwukrotnie nasączone odpowiednimi chemikaliami i przywrócone do pierwotnego koloru. Dzięki temu uratowano strop przed całkowitym zniszczeniem. Prace wymagały czasowego wyłączenia piętra ze zwiedzania.

Ten przymusowy remont stał się również okazją do odświeżenia ekspozycji zwłaszcza na parterze dworku. Największe zmiany zaszły w jadalni, która została przeprojektowana w stylu eklektycznym, zastępując dotychczasowy secesyjny wystrój. Centralnym punktem jest duży stół nakryty serwisem dla sześciu osób, wypożyczonym z Muzeum Technik Ceramicznych w Kole, a pochodzi z fabryki Freudenreicha, co nadaje pomieszczeniu wyjątkowego charakteru.

Zmiany pojawiły się również w salonie i gabinecie. Meble salonowe zyskały nowe obicia, a przestrzeń uzupełniono o stoliki do gier i pisania, nawiązując do historycznej funkcji salonu, gdzie często grywano w karty. Niektóre meble zostały przeniesione do gabinetu. W garderobie, która zmieniła swoje przeznaczenie na gotowalnię, czyli miejsce do ubierania, pojawił się sanitarny fotel, a także zestaw do mycia z fajansu kolskiego, wypożyczony również z Muzeum Technik Ceramicznych. 

Na piętrze znajduje się buduar, czyli pokój pani domu, a także dwa inne pomieszczenia – jedno z pamiątkami po Zofii Urbanowskiej, a drugie z ekspozycją mebli osiemnastowiecznych. Wymieniono również zasłony i firany, co dodatkowo podkreśliło elegancję wnętrz.

Historia dworku sięga lat 60. XX wieku, kiedy to w pobliżu dawnej rządcówki, zbudowano na wzór dworu Kurnatowskich z Ruszkowa (powiat kolski) nowy budynek. Choć sam dworek nie jest tak wiekowy, to jego wyposażenie stanowią autentyczne meble z XIX wieku, co nadaje mu historycznego charakteru i sprawia, że jest cennym elementem lokalnego dziedzictwa. Prace konserwatorskie oraz aranżacyjne nie tylko uratowały budynek przed zniszczeniem, ale wzbogaciły również muzealną ekspozycję, ukazując ją w nowej odsłonie.