Mieczysław Kwilecki - ostatni właściciel majątku Gosławice

Fornale, którzy wrócili do domu bez wozów i koni, twierdzili, że zostali zbombardowani przy przeprawie przez Wisłę. Ojciec natomiast, jako oficer, z chwilą wybuchu wojny wraz z Nowickim chciał swoim samochodem dogonić na ochotnika swój 16. Pułk Ułanów Wielkopolskich. Nie zdążył, gdyż pułk ten w pierwszych dniach ofensywy niemieckiej znajdował się w Borach Tucholskich, gdzie został rozbity. W związku z tym Ojciec przyłączył się do Brygady Pomorskiej i z nią przedzierał się na wschód. Co się działo po drodze, nie wiem. Dojechali z panem Nowickim do Łucka na Wołyniu, gdzie z rozbitych jednostek i bez przydziałowych oficerów starano się zrobić jakąś jednostkę bojową. Nic z tego nie wyszło, bo 17 września weszli Rosjanie i bardzo szybko zgarnęli ich do niewoli. Wiadomo teraz, że zginął w Starobielsku. Myślę, że był to w istocie biedny człowiek, który marzył o karierze wojskowej, a los zgotował mu jedynie bohaterską śmierć jako jeńcowi zamordowanemu bolszewicką kulą!”

Marzył o powrocie do Polski

Więcej o ostatnich miesiącach życia Mieczysława Kwileckiego jego dzieci dowiedziały się dopiero dwadzieścia lat później z listu Antoniego Mitręgi, który w Starobielsku mieszkał w tym samym co ostatni właściciel majątku Gosławice baraku: „Moim bliskim sąsiadem na pryczy był porucznik Kwilecki (...). Dokładnie przypominam sobie wygląd jego, z którym mieszkaliśmy w baraku 14 w obozie Starobielskim na Ukrainie. Wspominał mi o tym, że w Warszawie robi się starania o jego zwolnienie z obozu, ale nie widziałem w tym wielkich nadziei (...). Dobrze się trzymał, tylko stale marzył o powrocie do Polski, czy nie do Warszawy, dokładnie tego nie pamiętam! Opowiadał mi, że adwokat w Warszawie robi starania o zwolnienie z obozu. Pracy zasadniczej nie było w obozie. Od czasu do czasu chodziliśmy na stację kolejową, żeby rozładować wagony z drzewem dla użytku obozu. Żeby nie niszczyć butów, porobiliśmy sobie z drzewa podkładki, które przywiązywaliśmy do butów. (...) Z porucznikiem Kwileckim pożegnałem się w kwietniu 1940 roku.”

Zginęli w taki sam sposób

Mieczysław Kwilecki został rozstrzelany w 1940 r. Jego nazwisko znajduje się na liście katyńskiej. Nie dożył 45 urodzin i tylko o kilka miesięcy przeżył swojego młodszego brata, który został rozstrzelany na żydowskim cmentarzu w Koninie 10 listopada 1939 r. (więcej na ten temat w tekście: "Stanisław Kwilecki z Grodźca zginął od strzału w tył głowy"). Dzieliły ich prawie dwa tysiące kilometrów, ale obaj zostali pozbawieni życia w taki sam sposób – strzałem w tył głowy, choć jednego Niemcy zabili w Koninie a drugiego Rosjanie gdzieś na wschodzie Ukrainy.

Robert Olejnik (kontakt: r.olejnik@redakcja.lm.pl, tel. 730 000 130)

O powrocie Kwileckich do Malińca i powojennych losach ich dworu napiszę w piątym i ostatnim odcinku dziejów rodziny Kwileckich i ich majątków.

Przy opracowywaniu niniejszego tekstu korzystałem z informacji zawartych w rozdziale „Właściciele Gosławic, Malińca i Grodźca” autorstwa Elżbiety Wąchnickiej-Chwaliszewskiej (w: „Kwilcz i inne majątki Kwileckich na przestrzeni wieków” w opracowaniu Andrzeja Kwileckiego) i wspomnień Stefana Kwileckiego (Magdalena Kwilecka „Nigdy nie traćmy nadziei...”)

Wykorzystane w niniejszej publikacji zdjęcia otrzymałem od pani Magdaleny Kwileckiej, za co jej bardzo dziękuję.