Dyrektor w pokoju panny służącej, czyli PGR w pałacu

Po pewnym czasie przeprowadzili się do starszej, wybudowanej jeszcze na początku XIX wieku, parterowej części dworu (więcej na ten temat: „Z Kwilcza do Malińca i Grodźca czyli dzieje rodu Kwileckich”). - To było piękne mieszkanie – wspomina – z olbrzymią kuchnią i dwoma pokojami, z których jeden był jeszcze większy od kuchni.

Kuchnia w salonie z fortepianem

Owa okazała kuchnia i jeszcze większy pokój państwa Insiaków, przed wojną połączone, służyły hrabiostwu Kwileckim za salon, który w razie potrzeby przeistaczał się zapewne w salę balową. Na co dzień stał tam fortepian, oraz między innymi dwa stoliki, fotele i okazała kanapa. Z salonem sąsiadowała tych samych rozmiarów jadalnia, z której przez werandę (na fot. nr 1, zdjęcie zrobione jeszcze przed wojną) wychodziło się na tyły parterowej części dworu, prosto do pięknego parku, który dzisiaj przecina ulica Przemysłowa. Z owej jadalni wykrojono jeszcze jeden, mniejszy pokój dla państwa Insiaków, a w pozostałej, znacznie większej jej części, znajdowała się kuchnia sąsiadów pani Jadwigi. Oprócz hrabiowskiej jadalni rodzina Edwarda Domagalskiego, głównego księgowego Zespołu PGR, zajmowała jeszcze dwa pomieszczenia w południowym szczycie malinieckiego dworu: w dawnym salonie Marii Róży Kwileckiej mieli pokój dzienny, a w gabinecie pana hrabiego urządzili sobie sypialnię.

Jadwiga Insiak z wielkim sentymentem opowiada o czasach, kiedy z rodziną mieszkali w malinieckim dworze (na fot. nr 2 razem z mężem przed oknami swojego mieszkania). Choć nieobecni, dawni mieszkańcy arystokratycznej rezydencji wciąż żyli w opowieściach byłych pracowników. – Dużo dowiedziałam się od pana Franciszka Nowickiego, który był kierowcą u hrabiego Kwileckiego – opowiada Jadwiga Insiak. – Razem z żoną mieszkali tuż przy dworze.

Eksponówka w Malińcu

Po przeniesieniu wszystkich pracowników PGR do nowych biur, w 1959 r. do piętrowej części dworu Kwileckich wprowadziła się Szkoła Podstawowa w Malińcu. Jako samodzielna jednostka funkcjonowała tylko do 1973 r. i nie udało się odnaleźć żadnych dokumentów jej dotyczących. Ponieważ w latach 1954-1957 stanowiła filię („eksponówkę” jak można przeczytać w kronice) Szkoły Podstawowej w Gosławicach, jedynie w jej dokumentach można znaleźć skąpe dane na jej temat.

W pierwszym roku szkolnym 1954/1955 maliniecka filia to były jedynie dwie klasy. Dwadzieścia troje pierwszaków i piętnaścioro uczniów drugiej klasy uczyła Władysława Dużak, która mieszkała w jednym z trzech pomieszczeń wiejskiego domu, w którym mieściła się placówka. Ponieważ w trzecim roku funkcjonowania filia liczyła już cztery klasy, podjęto decyzję o powołaniu do życia z dniem 1 września 1957 r. osobnej Szkoły Podstawowej w Malińcu. Jej kierownikiem został Jan Czarnota, którego wspierała Zofia Dąbrowska (dzisiaj Sztamblewska).

Lekcje u młodych hrabiów

- Chyba byłam w czwartej klasie, kiedy przenieśliśmy się do pałacu - pamięta Barbara Berlińska (wtedy Michurska). Szkołę zorganizowano w piętrowej części dworu. Na parterze dwa pokoje po lewej stronie połączono w jedną, duża salę lekcyjną. Przed wojną w jednym z nich spali synowie hrabiego Kwileckiego, drugi – tak zwany „rogowy”, bo mieścił się w północno-wschodnim narożniku dworu - służył im do nauki i zabawy.