Mieszkali nad dworcem

Stary dworzec kolejowy w Koninie przetrwał niewiele ponad pół wieku. Tym razem naszym przewodnikiem po, wyburzonym prawie czterdzieści lat temu, budynku będzie Janusz Rogowski, który mieszkał na jego piętrze do 1964 roku.

- Zamiast uderzeń zegara, czas wyznaczał nam brzęk sztućców w kredensie - wspomina z uśmiechem Janusz Rogowski. - Aha, mówiła mama, piąta godzina, bo leci Poznań. Myśmy już nie zwracali na to uwagi, pociągi nawet nas nie budziły, ale nowi goście się dziwili: o, szklanki dzwonią, mówili. A niech sobie dzwonią, odpowiadaliśmy. Bo myśmy wiedzieli, o której godzinie jaki pociąg wjeżdża i w którą stronę dalej jedzie, czy to towarowy czy osobowy. Dużo tego było, bo wtedy wszystko szło przez kolej, budowa elektrowni jednej i drugiej, w ogóle cały przemysł.

Rowerem po pokoju

Stanisław Rogowski, ojciec Janusza, został przeniesiony do Konina z Koła w 1953 r. Zatrudniono go tutaj na stanowisku dyżurnego ruchu. Wraz z żoną i ośmioletnim wtedy Januszem zajęli jedno z czterech służbowych mieszkań, znajdujących się na piętrze dworca kolejowego. Zamieszkali we wschodniej części budynku (na fot. nr 1 widoczna po prawej; do części mieszkalnej prowadziło wejście zwieńczone łukiem), gdzie sąsiadowali z rodziną zawiadowcy stacji, która ze swoich okien widziała jedynie perony, torowiska i rozciągające się za torami sady i pola. Rogowscy mieli nieco bardziej urozmaicony widok, bo na rozległy plac przed dworcem, z dorożkami czekającymi na podróżnych i fontanną na środku okrągłego klombu. Na wprost okien mieli wylot ulicy Dworcowej, na prawo od niej tartak, a po lewej rozrastające się coraz bardziej osiedle, które tuż przed ich przybyciem właśnie zaczęło powstawać.

Wprawdzie mieszkania miały tylko po dwa pokoje i kuchnię, a jedna łazienka przypadała na dwie rodziny, ale były olbrzymie. - Po największym pokoju, który miał ponad osiem metrów długości, jeździłem rowerem - wspomina z nostalgią pan Janusz - a w kuchni mieściły się dwa duże stoły.

UB-ek na poddaszu

Janusz Rogowski pamięta jeszcze, że w mieszkaniach położonych w zachodniej części budynku dworcowego mieszkali z rodzinami kontroler ruchu Szczubełek i dyżurny ruchu Sapikowski. Na poddaszu nad nimi było jeszcze jedno mieszkanie. - Tam w latach pięćdziesiątych mieszkał UB-owiec zwany Kulawym Kaziem. W sumie to nie był groźny facet i z kolejarzami żył w zgodzie, bo jak była jakaś sprawa to najpierw przyszedł i uprzedził, że może być to czy tamto - opowiada Janusz Rogowski.