Cała para w entuzjazm

- Problemem nie jest jednak samo zdejmowanie nadkładu - stwierdził inż. Zajączkowski, kolejny przedstawiciel ZPWB - bo czerpaki (czyli koparki - dop. red.) zajęte przy zbieraniu nadkładu są w stanie wykonać nawet wyższą normę, tylko jego odwóz na zwałowisko.

Kłopot sprawiały elektrowozy, których było za mało dla obsłużenia wszystkich załadowanych nadkładem pociągów. Planiści z centrali wyliczyli więc, że jeśli w ciągłym ruchu będą trzy elektrowozy, to w miesiącu przewiozą 4,7 tys. metrów sześciennych nadkładu, a więc o 352 kubiki więcej niż potrzeba, co daje rezerwę na przerwy, spowodowane koniecznością przesunięcia torów co piąty tydzień.

Plan nierealny

- Obecnie w ruchu są trzy elektrowozy, a praktycznie tylko dwa, gdyż brak zestawów kołowych, kół zębatych i sprężarek nie pozwala na utrzymywanie w ruchu wszystkich - przypomniał inżynierowi z Żar obywatel Walecki (tak zapisano w protokole), sztygar objazdowy kopalni. - Brak również wypraktykowania, czy elektrowozy będą normalnie pracowały przy zwiększeniu liczby wagonów, gdyż dotąd grzanie się silników stało temu na przeszkodzie - dodał.

- Plan skrawania (nadkładu - dop. red.) jest nierealny, gdyż ze względu na częste awarie nie uda się utrzymać trzech elektrowozów w stałym ruchu tym bardziej, że przebudowa torów następuje co trzeci dzień, a nie jak w planie co piąty - poparł swojego podwładnego Kazimierz Budziarz, zawiadowca odkrywki. - Poprawa torów i przebudowanie rozjazdu (postulowana przez inż. Zajączkowskiego - dop. red.) zajmie trzy, cztery niedziele, co uniemożliwi przepracowanie w marcu zaplanowanych 30 dni. Ze względu na brak potrzebnych części do elektrowozów, które są w trakcie wykonania, kopalnia nie będzie mogła od pierwszego marca dać do stałego ruchu trzy elektrowozy.

Usiłowania bez celu

- Stan elektrowozów jest istotnie zły - zgodził się inż. Gojbion, dyr. techniczny ZPWB - ale powodem tego jest katastrofalny stan torów. Należałoby więc najpierw rozwiązać problem doprowadzenia torów do właściwego stanu - zauważył.

- Ale wobec braku szyn nowych i wysokim stanie zużycia zabudowanych, braku żwiru a nawet piasku (czerpak znajduje się obecnie w warstwie gliny) wszelkie usiłowania grupy torowej nie prowadzą do celu i wobec istniejących obecnie roztopów utrzymanie torów w porządku jest niezwykle trudne - wyjaśnił obywatel Różewicz, przodowy kolumny torowej.

- Utrzymanie w marcu trzech elektrowozów w ruchu przez trzydzieści dni jest nierealne - dołożył do tego kolejny argument przeciwko zbyt optymistycznym obliczeniom speców ze Zjednoczenia dozorca warsztatu mechanicznego odkrywki obywatel Skąpski.

I wyliczył: - Dwa elektrowozy mają zębatki prawie kompletnie zużyte, zestawy kołowe wyjeżdżone, a resory połamane. Trzeci ma kompletnie zjeżdżone obrzeża zestawów kołowych, a z powodu zepsucia się ostatniego wirnika elektrowóz ten jest używany tylko do robót ubocznych. Wirnik rezerwowy od 20 miesięcy znajduje się w CWE w remoncie. Kolejny elektrowóz jest wprawdzie w dobrym stanie, ale brak mu sprężarki, a w następnym silnik nie ma wirnika. W tym stanie rzeczy, mimo usilnych starań warsztatu mechanicznego i elektrycznego, w postaci między innymi stałego przekładania części z jednego na drugi elektrowóz, nie udaje się utrzymać w ruchu więcej niż dwa elektrowozy.

Brak bojowości

W tym momencie do dyskusji, która prostą drogą zmierzała do wykazania, że przywiezione przez dyrekcję Zjednoczenia plany wydobycia są nierealne i nadają się do radykalnej korekty, włączył się inż. Wacław Respondek, dyrektor naczelny Zjednoczenia Przemysłu Węgla Brunatnego. - Dyskusja jest bardzo ciekawa - stwierdził - ale brak w niej bojowości w ustaleniu sposobu rozwiązania postawionego problemu.